Pierwszy świat
„Przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął” (2 Piotr. 3:6) Prawie wszystko co wiemy na temat świata przed potopem, zostało opisane w pierwszych 6-ciu rozdziałach księgi Rodzaju (1 Mojżeszowej). Najwyraźniej wolą Boga było przekazanie jedynie skróconego opisu tamtych czasów. Uczeni nazywają tamten okres „przedpotopowym”. Kilka oderwanych od siebie fragmentów Pisma Świętego zawiera dodatkowe informacje o tamtych czasach, jednak ostatecznie przy tak skróconym opisie tak rozległego okresu, pozostaje nam więcej pytań niż odpowiedzi.
Pierwszy rozdział księgi Rodzaju opisuje, właściwie bez żadnych szczegółów, dni stworzenia. To, co zostało zapisane pozostaje w zgodzie z odkryciami naukowców o świecie, chyba że interpretuje się tekst hebrajski w sposób, który pomija prawa fizyki na rzecz uznania ponadnaturalnej mocy Boga. Kolejne pięć rozdziałów Rodzaju opisuje historię ludzkości w czasach przed potopem.
Zamknięcie historii geologii i biologii ziemi w okresie do dwudziestu czterech godzin zaprzecza logice. Takie zrozumienie pierwszego rozdziału księgi Rodzaju wskazuje na całkowity brak zainteresowania odkryciami naukowymi, które pokrywają się z przekazem biblijnym. Dosłowna interpretacja prowadzi do wniosku, jakoby stworzenie wszechświata, w tym Ziemi nastąpiło z pominięciem praw fizyki i natury powołanych przez Boga. Nawet założenie, że dni stworzenia trwały każdy tyle samo (siedem tysięcy lat) zaprzecza faktom w postaci dowodów geologicznych i skamieniałości.
Ci którzy pragną powiązać naukę z przesłaniem Pisma Świętego powinni rozpoznać dowody naukowe kładąc szczególny nacisk na wpływ potopu, zarówno na historię ludzkości, jak i środowisko naturalne. Większość opracowań naukowych dotyczących historii Ziemi opiera się na założeniach, które ignorują zmiany w ziemskiej atmosferze wywołane potopem. Biblijny zapis stworzenia i potopu można powiązać z prawami fizyki i natury tylko wtedy, kiedy złożenia przyjęte do opracowania teorii biorą pod uwagę olbrzymie zmiany w środowisku spowodowane tym wydarzeniem.
Apostoł Piotr nazwał czas od upadku Adama i Ewy w Edenie do potopu – światem: „Obstając przy tym, przeoczają, że od dawna były niebiosa i była ziemia, która z wody i przez wodę powstała mocą Słowa Bożego przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął. Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi” (2 Piotr. 3:5-7).
Pisząc o ówczesnym świecie św. Piotr miał na myśli porządek społeczny i w pewnym stopniu również środowisko. Świat w dosłownym tego słowa rozumieniu nie zginął, jakkolwiek środowisko na ziemi się zmieniło. Według jednej z teorii, wodny pierścień istniejący wokół Ziemi na podobieństwo chmury, jednak bardziej gęstej niż współczesne chmury, przysłaniał promienie słoneczne, co spowodowało powstanie na ziemi efektu cieplarnianego. Pierścień ten mógł być źródłem wód potopu. Co ważniejsze, prawie cała ludzkość wyginęła; przy życiu pozostali jedynie Noe, jego żona oraz ich synowie z żonami. Jakkolwiek różne teorie odnośnie źródła opadów były prezentowane, to jednak sama obietnica Boża, że ziemi już nigdy nie pochłonie żaden potop, pozostaje w mocy. Bóg ustanowił tęczę symbolem przypominającym o Jego obietnicy:
„Oto Ja, Ja ustanawiam przymierze moje z wami i z potomstwem waszym po was, I z wszelkimi istotami żyjącymi, które są z wami, z ptactwem, z bydłem i z wszystkimi dzikimi zwierzętami, które są z wami, z tymi wszystkimi, które wyszły z arki wraz z wszystkimi zwierzętami ziemi. I ustanawiam przymierze moje z wami, że już nigdy nie zostanie wytępione żadne ciało wodami potopu i że już nigdy nie będzie potopu, który by zniszczył ziemię. Potem rzekł Bóg: To będzie znakiem przymierza, które Ja ustanawiam między mną a między wami i między każdą istotą żyjącą, która jest z wami, po wieczne czasy; Łuk mój kładę na obłoku, aby był znakiem przymierza między mną a ziemią. Kiedy zbiorę chmury i obłok będzie nad ziemią, a na obłoku ukaże się łuk, Wspomnę na przymierze moje, które jest między mną a wami i wszelką istotą żyjącą we wszelkim ciele i już nigdy nie będzie wód potopu, które by zniszczyły wszelkie ciało. Gdy tedy łuk ukaże się na obłoku, spojrzę nań, aby wspomnieć na przymierze wieczne między Bogiem a wszelką istotą żyjącą, wszelkim ciałem, które jest na ziemi. I rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza, które ustanowiłem między mną a wszelkim ciałem, które jest na ziemi.” (1 Moj. 9:9-17)
W trzecim rozdziale księgi Rodzaju napisane zostało, że Szatan oszukał Ewę, pozwoliwszy jej uwierzyć, że nie dotkną jej konsekwencje nieposłuszeństwa, jeżeli zje owoc z drzewa poznania dobra i zła. „Ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz.” (1 Moj. 2:17)
Apostoł Paweł napisał: „I nie Adam został zwiedziony, lecz kobieta, gdy została zwiedziona, popadła w grzech” (1 Tym. 2:14). Św. Paweł nie twierdził, jakoby Ewa nie zgrzeszyła. Uważał, że mimo iż została zwiedziona, wykazała nieposłuszeństwo. Ona zgrzeszyła jako pierwsza. Adam zgrzeszył zaraz po niej i ostatecznie oboje zostali wygnani z Edenu, aby ponieść konsekwencje grzechu, jaką była kara śmierci.
- Spis treści
- 1. Pierwszy świat
- 2. Raj
- 3. Wpływ Aniołów
- 4. Nauka dla nas