Zainteresowani tym problemem egzegeci wysuwali wykluczające się wzajemnie hipotezy, i tak jedni obstawali przy podwójnej naturze Jezusa – Boga i Człowieka, sądząc, że to Bóg niosący zbawienie wcielił się w ludzką postać, drudzy wręcz sprzeciwiali się takiej teorii, uważając, iż jest to napaść na świętość Boga, niezależność i niezmienność Jego natury. Za tymi drugimi stoi autorytatywne oświadczenie Pisma Świętego: „Boga nikt nigdy nie widział” – Jan 1:18. Zatem, jeśli ludzie mogli patrzeć na Jezusa i obcować z Nim, to jest to dowodem, że Jezus był tylko człowiekiem. Nawet po swoim zmartwychwstaniu, ukazując się uczniom Jezus przybierał postać ludzką, gdyż cielesny człowiek nie jest w stanie znieść obecności duchowej istoty bez uszczerbku na zdrowiu (przykładem tego jest ślepota ap. Pawła wywołana blaskiem widzianym podczas nawrócenia).
Kult dwoistości natury Jezusa mocno zakorzenił się w nauce wielu kościołów i dzisiaj trudną wydaje się być jego zmiana. Na negowanie podwójnej natury Jezusa wielu marszczy brwi, jednak powinni oni wiedzieć, że mieszanie natur jest przeciwne Boskiemu porządkowi. Każda natura jest oddzielna i każda zachowuje swoją odrębność. Nie może to być anioł-człowiek ani tym bardziej Bóg-człowiek. Natura duchowa daleko przewyższa naturę ludzką, a natura boska, nieśmiertelna, samoistna nie może się zniżyć do natury człowieczej. Byłoby to bluźnierstwem wobec Boga. Pan Bóg położył granice mieszania natur i wyraźnie dał tego dowód: gdy aniołowie materializując się przybierali ludzką postać, zostali za to ukarani. Wystąpili oni przeciwko porządkowi, jaki Bóg ustanowił, stwarzając istoty i obdarzając ich własną odrębną naturą. Dzisiaj trudno jest powątpiewać w Boską interwencję, mając liczne dowody nauki biblijnej. Wiele wersetów wyraźnie wyodrębnia naturę duchową i naturę ludzką oraz przynależność rodu ludzkiego i rodzaju istot duchowych do różnych sfer bytowania. W Boskim porządku i w poszanowaniu Jego świętego prawa nie istnieje żadna analogia do jednoczenia tych dwóch natur.