Hebrajskie słowo Szeol w Księdze Psalmów występuje 15 razy i w następujących wersetach: „…bo nikt po śmierci nie wspomni o Tobie. Któż Cię wychwala w Szeolu?”(Ps. 6:6). Jakże jasne i pozytywne mamy tu stwierdzenie, że znajdujący się w Szeolu są nieświadomi! Słowa powyżej cytowane odnoszą się do sprawiedliwych, którzy gdy żyli, zawsze wielbili Boga i robiliby to również po swojej śmierci, gdyby to było możliwe. Lecz to jest niemożliwe.
„Niechaj występni odejdą precz do Szeolu, wszystkie narody, co zapomniały o Bogu”(Ps. 9:18). Słowa tego Psalmu stosują się do okresu panowania Chrystusa, podczas którego „Sam będzie sądził świat sprawiedliwie” (wer.9). Pan wtedy będzie poznany przez Swój sąd (wer. 17).
Apokalipsa (20:7-9) informuje nas, że ludzie którzy nie będą posłuszni prawom królestwa Chrystusowego, będą zniszczeni na mocy surowego wyroku Boskiego. I to jest oczywiste w świetle wspomnianego wersetu z Psalmu (9:18). Te złe narody obudzone ze snu śmierci i obdarzone sposobnością okazania posłuszeństwa królestwu, w następstwie nieposłuszeństwa odejdą z powrotem do Szeolu – do stanu śmierci zapomnienia, gdyż Pan „wytępi wszystkich występnych” (Ps. 145:20).
„…bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu” (Ps. 16:10). Apostoł Piotr zacytował ten werset podczas swego kazania w Dniu Pięćdziesiątnicy i wyjaśnił, że odnosił się on do Jezusa iż Jego dusza nie pozostała w Szeolu (Dziej. 2:27-32). Tak więc mamy niezbity dowód, że Szeol nie jest miejscem ognia piekielnego i mąk bo z pewnością nikt nie mógłby sądzić, że Jezus, gdy umarł poszedł do takiego miejsca. Tłumacze Biblii Tysiąclecia werset ten w Nowym Testamencie przełożyli używając słowa otchłań, jako odpowiednika hebrajskiego słowa Szeol. Natomiast w innych wydaniach występuje słowo piekło, mimo, że jest to cytat ze Starego Testamentu (Ps. 16:10) gdzie ten sam wyraz Szeol przetłumaczono na grób. Przyczyna tego jest oczywista. Mowa jest o duszy Jezusa. Gdyby przetłumaczyli na grób, potwierdziliby fakt, że dusza Jezusa była w grobie (w zapomnieniu, a więc nie żyła, co zaprzeczałoby teorii o nieśmiertelności duszy, oraz jej niezależności od ciała). Użyli zatem słowa piekło w nadziei, że być może, nikt nie będzie dociekał dlaczego Jezus był w piekle.
Rzeczywiście, dusza Jezusa znalazła się w śmierci, w Szeolu. Prorok Izajasz pisze, że „Siebie na śmierć ofiarował” (Iz. 53:12). To było niezbędnym aby Jezus dał swoje życie, swoją duszę, aby wykupić ludzi ze śmierci. Stało się to możliwym, ponieważJezus zajął miejsce grzeszników w Szeolu, w śmierci, aby dzięki temu wszyscy zostali obudzeni ze śmierci i otrzymali sposobność wiecznego życia: „jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni” (1 Kor.15:22).
„…oplątały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci” (Ps. 18:6). To jest wysoce symboliczne wyrażenie głębokiego lęku i strachu przed śmiercią.
„Panie, dobyłeś mnie z Szeolu, przywróciłeś mnie do życia spośród schodzących do grobu” (Ps. 30:4). To jest dziękczynna modlitwa za powrót do zdrowia z ciężkiej choroby, która groziła śmiercią.
„…niech się zawiodą występni, niech zamilkną w Szeolu. Niech zaniemówią wargi kłamliwe” (Ps. 31:18,19). Z powyższego wynika, że niezbożni milczą w Szeolu, w przeciwieństwie do teorii o mękach, która utrzymuje, że w piekle krzyczą z bólu i przeklinają Boga.
„Do Szeolu są gnani jak owce, pasie ich śmierć, zejdą prosto do grobu, serca prawych zapanują nad nimi, rano zniknie ich postać, Szeol ich mieszkaniem. Lecz Bóg wyzwoli moją duszę z mocy Szeolu, bo mnie zabierze” (Ps. 49:15,16). Z tych wersetów wynika, że istoty ludzkie znajdują się w Szeolu jak owce. Nawet najmniej oświeceni wiedzą, że owce po swojej śmierci nie idą do miejsca mąk.
Zastanawiając się nad tym, dobrze jest zauważyć fakt ujawniony przez ten werset, a mianowicie, że Szeol nie jest literalnym miejscem grzebania w ziemi, gdyż owce nie są powszechnie w ten sposób grzebane. Hebrajskie słowo geber oznacza literalny grób, podczas gdy Szeol jest stanem śmierci, zapomnienia. Owce idą do tego stanu, gdy przestają żyć. Lecz istoty ludzkie w przeciwieństwie do owiec, będą przywrócone do życia w czasie zmartwychwstania.
Rozważany werset zawiera także obietnicę zmartwychwstania dla całej ludzkości, gdyż Dawid mówi, że „Bóg wyzwoli moją duszę z mocy Szeolu”. W liście do Rzymian(14:9) ap. Paweł wyjaśnia, że Jezus po swym zmartwychwstaniu jest Panem, lub Władcą umarłych i żywych.
„Niechaj śmierć na nich spadnie, niechaj żywcem wstąpią do Szeolu, bo w ich mieszkaniach jest wśród nich nikczemność!” (Ps. 55:16). Niektórzy czytając ten werset i sądząc, że Szeol oznacza miejsce mąk, dziwią się jak Dawid – człowiek według serca Bożego – mógł być tak okrutny aby prosić Boga by jego nieprzyjaciele poszli do takiego miejsca. Lecz gdy uświadomimy sobie, że Szeol jest to po prostu zapomnienie, nieobecność życia, wtedy wszystko jest jasne, bowiem modlitwa Dawida jest zgodna z prawem Boga, które orzeka, że „zapłatą za grzech jest śmierć”(Rzym. 6:23).
„… bo wielkie było dla mnie Twoje miłosierdzie i życie moje wyrwałeś z głębin Szeolu”(Ps. 86:13).
„Bo dusza moja jest nasycona nieszczęściem a życie moje zbliża się do Szeolu” (Ps. 88:4). Tu psalmista wyraźnie wskazuje, że spodziewa się pójścia do Szeolu, gdy umrze.
„Czy jest ktoś, kto by żył, a nie zaznał śmierci, kto by życie swe wyrwał spod władzy Szeolu?” (Ps. 89:49). Tu jest tak wyraźne, jak tylko język może stwierdzić, że Szeol jest stanem śmierci. Z treści wersetu wynika, że nikt nie może zapobiec swemu pójściu do Szeolu (piekła) podczas gdy nauka o wiecznych mękach wskazuje, że przez sprawiedliwe i pobożne życie, ludzie mogą uchronić się od pójścia do piekła. Kto zatem ma rację? Słowo Boże czy ludzka teoria?
„Oplotły mnie więzy śmierci, dosięgły mnie pęta Szeolu, popadłem w ucisk i udręki”(Ps. 116:3) Szeol w tym wersecie, jak wszędzie oznacza stan śmierci. Psalmista mówi o cierpieniu i bólu towarzyszącym procesowi umierania.
„Gdzież się oddalę przed Twoim duchem? Gdzie ucieknę od Twego oblicza? Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś; jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę” (Ps. 139:7,8). Gdyby przyjąć teorię o wiecznych mękach, to z treści powyższego wersetu wynikałoby, że Bóg przebywa w tak okrutnym miejscu. Lecz jak rozumna jest treść, gdy weźmiemy pod uwagę rzeczywiste znaczenie słowa Szeol. Psalmista jedynie przypomina nam, że nie ma miejsca, lub sytuacji w całym wszechświecie poza zasięgiem Boskiej potęgi. Nawet ci, co pomarli, co są w Szeolu – zapomnieniu, są w Jego zasięgu. To doskonale pokrywa się z wieloma obietnicami Pisma św., które zapewnia nas, że Bóg Swoją potęgą przewróci zmarłym życie.
„Jak kamień młyński rozbija się o ziemię, tak rozrzucono ich kości nad czeluścią Szeolu”. (Ps. 141:7) Tutaj Szeol jest użyty w sensie poetyckim i chociaż pełne znaczenie tego wersetu nie jest zrozumiałe, to z pewnością nie ma w nim nic, co wskazywałoby, że Szeol jest miejscem tortur.
Tak więc rozpatrując użycie słowa Szeol w Księdze Psalmów znajdujemy, że słowo to niezmiennie oznacza stan śmierci, lecz nigdy nie oznacza miejsca tortur.