Każdy z nas, kto myślał o założeniu rodziny, kocha lub będzie kochał tę jedyną, być może długo wyczekiwaną małżonkę czy małżonka. Czy zastanawiałeś się kiedyś dlaczego z tak ogromnym staraniem szukamy właśnie tej jedynej osoby na całe życie? Dlaczego nie warto pójść na skróty i nie dręczyć się jak to będzie? Po co to wszystko? Po co te ślubowania małżeńskie, po co ta wierność? Czy nie łatwiej byłoby żyć chwilą, bez presji, bez zobowiązań? Czy nie lepiej byłoby sobie ułatwić trochę życie i żyć bez ślubu? Czy potrzebny mi ten oblubieniec lub ta oblubienica?Może i wydaje się to dużo prostsze i swobodniejsze podejście, ale podkreślę, że to tylko złudzenie. Apostoł Paweł naucza: „A zatem niechaj i każdy z was miłuje żonę swoją, jak siebie samego, a żona niechaj poważa męża swego” Ef.5:33.
W rzeczywistości jest całkowicie odwrotnie. Jak w każdej sprawie, tak też w miłości uczucie trzeba wypracować. Tylko wtedy będziemy pewni, że to jest dobre i szczere. Będziemy też potrafili kochać tak, jak sami chcielibyśmy być kochani. Do tego dochodzi prawdziwa, radosna wzajemna miłość bez zmartwień i niepewności o przyszłość. Właśnie dlatego nie warto iść na skróty. Zdrada, okłamywanie się wzajemne nie sprzyjają dobrym relacjom ani na codzień, ani w małżeństwie. Jeśli chcesz mieć odpowiednią dla siebie oblubienicę (narzeczoną, a później żonę), bądź dla niej odpowiednim oblubieńcem. Miłuj swoją żonę, a ona odwzajemni to szacunkiem do Ciebie jako głowy rodziny. Oczywiście najzaszczytniejsze miejsce musi w tym wszystkim być dla Pana Boga.
„Znalazłam tego, którego kocha moja dusza. Uchwyciłam go i nie puszczę” PnP.3:4.
Więcej o rodzinie przeczytasz w artykule:
IZRAEL OBLUBIENICĄ BOŻĄ?
„A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym” 2Moj.19:6
Hebrajskie terminy châthân (#2860) oraz kallâh (#3618) odpowiadające polskim „oblubieniec” i „oblubienica” mogą odnosić się zarówno do narzeczonych, młodych zawierających małżeństwo, jak i do małżonków. Małżonkowie zazwyczaj są określani za pomocą słów ’iysh (#376, mężczyzna) i ’ishshâh (#802, kobieta) z odpowiednimi przyrostkami dzierżawczymi (np. ištî, dosłownie moja kobieta – znaczy moja żona). Słowo „oblubienica” dużo częściej pojawia się w Starym Testamencie, gdzie w nauczaniu proroków odnosi się do Izraela jako wybranego narodu. Ten lud wybrał oczywiście nikt inny jak Pan Bóg, co sugeruje też określenie „Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba”, od których rozpoczyna się silny patriarchalizm tego narodu.
Niestety mimo wielu błogosławieństw jakie spłynęły na Izrael, oni sami nie zawsze dochowywali wierności ślubów. Często szli za cudzymi bogami i narodami co dosadnie obrazuje nierządnica Gomer, którą miał poślubić Ozeasz jako znak miłości Boga do niewiernego Izraela: „Pan rzekł do Ozeasza: Idź, weź sobie za żonę nierządnicę i miej z nią dzieci z nierządu, gdyż kraj przez nierząd stale odwraca się od Pana.” Oz.1:2-6. W podobnym tonie relacje te oddaje prorok Jeremiasz: „Ale jak niewiasta nie dotrzymuje wiary swemu oblubieńcowi, tak nie dotrzymaliście Mi wiary wy, domu Izraela – wyrocznia Pana” Jer.3:20. Mimo niewierności Izraela, Pan Bóg nie zapomniał o swoim narodzie i w przyszłości na nowo przyjmie ich do siebie wedle słów proroka Izajasza: „Bo jak młodzieniec poślubia pannę, tak poślubi cię twój Odnowiciel, a jak oblubieniec raduje się z oblubienicy, tak twój Bóg będzie się radował z ciebie” Iz.62:5.
Więcej o postawie Izraela przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/128a-cud-jako-mechanizm-przemian-postawa-izraela/
JEZUS CHRYSTUS JAKO OBLUBIENIEC
„Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie” Mat.25:6.
Nowy Testament wymienia słowo „oblubienica” tylko w dwóch księgach spisanych przez Apostoła Jana. Jan Chrzciciel jako pierwszy bezpośrednio wskazuje na Pana Jezusa jako Oblubieńca radując się, że może doświadczać Jego przyjaźni: „Kto ma oblubienicę, ten jest oblubieńcem; a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, raduje się niezmiernie, słysząc głos oblubieńca. Tej właśnie radości doznaję w całej pełni. On musi wzrastać, ja zaś stawać się mniejszym” Jan.3:29,30. Sam Jezus poświadcza to tłumacząc uczniom Jana Chrzciciela dlaczego Apostołowie nie poszczą, jak to robili ci pierwsi oraz faryzeusze: „Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą” Mat.9:15.
Wiemy już kim jest Oblubieniec, zastanówmy się zatem kto jest Jego wybranką?
OBLUBIENICA CHRYSTUSOWA
„Oczarowałaś mnie, moja siostro, oblubienico, oczarowałaś mnie jednym spojrzeniem swoich oczu” PnP.4:9.
Pismo Święte na swych pierwszych kartach małżeństwem nazywa połączenie męża z żoną w jedno ciało (1Moj.2:24). Podobnie formułuje to Apostoł Paweł dodając jeszcze określenie „wielkiej tajemnicy” gdyż wskazuje tu również na obraz połączenia Jezusa Chrystusa z Kościołem (Ef.5:22-33). Jak mąż jest głową żony tak Jezus Chrystus jest Głową Kościoła, Ciała, którego jest Zbawicielem (w.23) ponieważ Go umiłował i wydał za Niego samego siebie (w.25), aby właśnie ten Kościół uświęcić (w.26), przysposobić zupełną chwałą, bez zmazy czy skazy, ale aby był święty i niepokalany (w.27). Chrystus dba o swoją Małżonkę żywiąc Ją i pielęgnując (w.29).
Kto zatem składa się na Ciało Chrystusowe (Oblubienicę)? Apostoł Paweł porównuje Ciało Chrystusowe do członków, które tworzą jeden organizm: „Jak bowiem w jednym ciele wiele mamy członków, a nie wszystkie członki tę samą czynność wykonują, tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich” Rzym.12:4-5. A więc sprawność organizmu zależna jest od współpracy wielu członków, które są różnorodne (mają różne funkcje, różnie się zachowują) natomiast wszystkie są tak samo ważne „bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało – czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem” 1Kor.12-13.
Poszczególne członki Ciała Chrystusowego łączy wspólny cel ofiarowania się na służbę Panu Bogu, jak i przyjęcie Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela. Apostoł Paweł pięknie to przedstawia w swoim liście: „Zbudowani na fundamencie Apostołów i proroków, którego jest gruntownym węgielnym kamieniem sam Jezus Chrystus, na którym wszystko budowanie wespół spojone rośnie w kościół święty w Panu, na którym też i wy się wespół budujecie, abyście byli mieszkaniem Bożym w Duchu Świętym” Ef.2:20-22.
Natomiast Apostoł Piotr kieruje wobec Kościoła Chrystusowego słowa: „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości; wy, którzy niegdyś byliście nie ludem, teraz jesteście ludem Bożym, dla was niegdyś nie było zmiłowania, ale teraz zmiłowania dostąpiliście” 1Piotr.2:9-10. Są to podobnie brzmiące słowa do tych, które kiedyś usłyszał Izrael (2Moj.19:6). Jakże wielka jest łaska i miłosierdzie Boże, że sposobność udziału w tej wielkiej chwale tym, którzy odpowiedzieli na Jego głos. Sam Pan Jezus zapewnia swoja Oblubienicę, iż to Jej obiecane jest królestwo nazywając Ją przy tym Małym Stadkiem: „Nie bój się, o maluczkie stadko! albowiem się upodobało Ojcu waszemu, dać wam królestwo” Łuk.12:32. Relacje Oblubieńca z Oblubienicą przepięknie opisuje księga Pieśni nad Pieśniami obrazując starania jakich dokonał Pan Jezus w celu przygotowania klasy Kościoła.
Więcej o tym, jaki był powód przyjścia Jezusa na ziemię przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/qa44-byl-powod-przyjscia-jezusa-ziemie/
KRYTERIA DLA OBLUBIENICY CHRYSTUSOWEJ
„A zakocha się król w piękności twojej, albowiem on jest Panem twoim; przeto kłaniaj się przed nim” Ps.45:12.
Oblubienica Chrystusowa ma być tą wyjątkową wybranką, która zostanie poślubiona Jezusowi Chrystusowi, aby budować Jego ciało jak to jest przedstawione w małżeństwie. Jakie więc kryteria musi spełniać owa Oblubienica? Ci, którzy chcą należeć do Kościoła Chrystusowego muszą stać się uczestnikami Niebiańskiego Powołania (Hebr.3:1). Chrzest w śmierć Chrystusa, ofiarowanie się na służbę dla Pana warunkuje pomazanie Duchem Świętym, o którym wspomina Apostoł Jan: „Ale to pomazanie, któreście wy wzięli od niego, zostaje w was, a nie potrzebujecie, aby was kto uczył: ale jak to pomazanie uczy was o wszystkim, a jest prawdziwe, i nie jest kłamstwem, a jako was nauczyło, tak w nim zostaniecie” 1Jan.2:27. To równocześnie sprawia, że odtąd jest się w Chrystusie, a „jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” 2Kor.5:17.
O takich zaślubinach mówi Apostoł Paweł: „albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą” 2Kor.11:2. Czystość Kościoła wyrażona jest w Jego wierności do swojego Oblubieńca, nieuleganie wpływom tego świata, ani przeciwnika, który „chodzi wokoło jak lew ryczący, szukając kogo by pochłonąć” 1Piotr.5:8. Należy pamiętać, że wokoło może pojawiać się wiele pożądliwości, lecz ten, który chce się stać Oblubienicą Chrystusową nie może zerwać z Oblubieńcem ślubów narzeczeństwa, ani zawieść Ojca Niebiańskiego, dlatego przyjmijmy ostrzegawcze słowa Apostoła Jana: „Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca. Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata. I świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki” 1Jan.2:15-17.
Nie powinniśmy szukać towarzystw i radości w światowych źródłach, lecz jedynie pomiędzy tymi, którzy poświęcili się Panu i czekają na przemianę, na małżeństwo i członkostwo w wybranej klasie – Oblubienicy. Im bardziej będziemy usiłowali pogodzić światowe rzeczy, plany i cele z naszym Niebiańskim Powołaniem, tym wyraźniej okaże się, iż jesteśmy głupimi pannami, bowiem nie możemy służyć Bogu i mamonie (Łuk.16:13).
Od decyzji zaślubin Oblubienicy nie ma powrotu, dlatego jest tak ważne, aby być wiernym aż do śmierci, by otrzymać koronę żywota (Obj.2:10). Pan Jezus w „Przypowieści o dziesięciu pannach” dodaje jak ważna jest wierność i gotowość na połączenie się Oblubieńca z Oblubienicą. W tej przypowieści opisuje dwie grupy panien, „które, wziąwszy lampy swoje, wyszły na spotkanie oblubieńca” (Mat.25:1). Niestety tylko mądre, które zaopatrzyły się w oliwę w naczyniach dostąpiły przyjęcia przez Oblubieńca. To kolejna lekcja wytrwałości oraz gorliwego zabiegania o większe dary Boże (1Kor.12:31) dla tych, którzy chcą stać się jedną z tych mądrych panien, której nie zabraknie oliwy.
Spełnienie przez Oblubienicę powyższych warunków, czyli Jej piękno pozwoli, aby Król Chrystus rozkochał się w Niej i zapragnął Ją poślubić. Wspomina o tym cały Psalm 45 oraz księga Pieśni nad Pieśniami.
Więcej o tym, jaka powinna być wiara chrześcijanina przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/qa43-byc-wiara-chrzescijanina/
WESELE BARANKOWE
„Chodź, pokażę i oblubienicę, małżonkę Baranka” Obj.21:9.
Jak już zauważyliśmy Pismo Święte używa wielu nazw do określenia jednej sprawy. Oblubienica nazywana również Kościołem, Ciałem czy Maluczkim Stadkiem w powyższym wersecie jest określana mianem świętego miasta Jeruzalem: „Chodź, pokażę i oblubienicę, małżonkę Baranka. I zaniósł mnie w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga” Obj.21:9-10. Jezus Chrystus nazwany jest tutaj Barankiem. Tak samo określił Go wcześniej Jan Chrzciciel mówiąc przed chrztem Jezusa: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” Jan.1:29. Zwieńczeniem wierności i spełnienia warunków przez Oblubienicę jest wesele Barankowe, czyli Jej połączenie się z Oblubieńcem. Innymi słowy Kościół staje się Ciałem Chrystusa i otrzymuje chwałę podobną do tej, którą ma Jezus Chrystus.
Wizja wesela Barankowego nie może być teraz w pełni poznana, gdyż wydarzy się to w przyszłości, w Królestwie Bożym, a chwała jaką będą mieć Małżonkowie przewyższa najśmielsze ludzkie wyobrażenia „Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują” 1Kor.2:9. Wiemy jednak z opisów Księgi Objawienia, iż podczas wesela Barankowego:
1) Wszechmogący Bóg obejmie całkowite panowanie (Obj.19:6);
2) Oblubienica będzie już przygotowana (Obj.19:7);
3) Oblubienica zostanie przyobleczona w czysty, lśniący bisior, który oznacza sprawiedliwe uczynki świętych (Obj.19:8);
4) Oblubienica otrzyma chwałę Bożą (Obj.21:11);
5) błogosławionymi będą ci, którzy dostąpią zaproszenia na ucztę (Obj.19:9);
6) nastaną błogosławione Tysiącletnie rządy Oblubieńca i Oblubienicy (Obj.20:4);
7) Jan w swojej wizji kilkakrotnie wspomina, iż klasa Oblubienicy ma też swoją liczbę członków: „I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych (144 000), którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca” (Obj. 14:1,7:4,14:3).
Więcej o Bożej obietnicy przeczytasz w artykule:
PODSUMOWANIE KU ZACHĘCIE I PRZESTRODZE
„Jest bowiem rzeczą niemożliwą, żeby tych – którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego, i zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre oraz cudownych mocy wieku przyszłego – gdy odpadli, powtórnie odnowić i przywieść do pokuty, ponieważ oni sami ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na urągowisko” Hebr.6:4-6.
- Oblubienica to Małżonka Chrystusa, Ciało Głowy, Kościół Chrystusa;
- Każdy, kto chce być Oblubienicą musi szczerze tego pragnąć i skorzystać z Niebiańskiego Powołania;
- Czas Niebiańskiego Powołania przypada na Wiek Ewangelii (według mojego poznania na podstawie Pism wciąż można z niego skorzystać, nie należy jednak za długo zwlekać!);
- Bycie Oblubienicą wymaga spełnienia pewnych kryteriów, m.in.: przyjęcie chrztu w śmierć Chrystusa, który jest jedyną prawdziwą drogą do Ojca, ofiarowanie się na służbę Panu Bogu, pomazanie Duchem Świętym oraz rozwijanie jego owoców, jak i wytrwanie w wierze;
- Oblubienica składa się z wielu członków, które budują Ciało Chrystusowe, mają wspólne, jednomyślne działanie;
- Według wizji Apostoła Jana Oblubienicę stanowić będzie 144 000 wybrańców, jest to zatem konkretna liczba, która zbliża się do skompletowania;
- Oblubienica otrzyma w Królestwie największą nagrodę – chwałę Bożą, połączy się z Chrystusem i wspólnie z Nim będzie naprawiać ludzkość tak, by mogła dojść do pojednania z Panem Bogiem;
„Ale TY trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego ci powierzono, wiedząc, od kogoś się tego nauczył. A iż z dzieciństwa umiesz Pisma święte, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie” 2Tym. 3:14-15.
Więcej na temat zaufania do Boga przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/121-pan-jest-skala-i-twierdza-nasza/