Przykazania dane przez Boga są niczym innym jak prawem danym ludziom przez Boga. O ich wzniosłości świadczy fakt, że były inspiracją, podstawą dla wielu kodeksów prawa tworzonych przez narody. Prawo Boże i prawo ludzkie różnią się od siebie pod wieloma względami. Jedno jest doskonałe i trwa wiecznie, drugie natomiast jest ciągle tworzone, dodawane są nowe zapisy i interpretacje. Wchodzące nowe prawo zaczyna obowiązywać od dnia wprowadzenia, jednocześnie zastępując stare. Czytając Biblię, która jest podzielona na dwie części zauważamy, że Jezus przychodząc na ziemię dał nowe prawo, a stare, dane na górze Synaj, przestało obowiązywać. Zastanówmy się, czy chrześcijanie są zobowiązani do stosowania dziesięciu przykazań danych Żydom?
Prawo Boże jest niezmienne, bo po co ulepszać coś, co jest doskonałe w każdym calu. Żydzi zostali postawieni cywilizacyjnie wyżej od innych ludów zamieszkujących tereny Bliskiego Wschodu poprzez właśnie danie im prawa Zakonu. Mieli zorganizowane społeczeństwo, które działało w oparciu o szereg zakazów i nakazów. Bóg dał w Torze w sumie 613 nakazów i zakazów, które były wystarczające do obcowania z Bogiem i ludźmi. Dzieli się je na 365 zakazów oraz 248 nakazów. Liczba zakazów odpowiada ilości dni w roku, co pokazuje codzienne pilnowanie swojego postępowania. 248 jest utożsamiane z liczbą części ciała człowieka. My jednak prawo Zakonu kojarzymy nie z liczbą 613, a z liczbą 10.
PRAWDZIWE 10 PRZYKAZAŃ
Dziesięć przykazań, które zostały napisane na dwóch kamiennych tablicach stanowią podstawę, do której Mojżesz daje rozwinięcie w różnych przepisach dotykających codziennych spraw życia i rozwiązań, obowiązujących Izraelitów. Warto przy tym zaznaczyć, że niektórzy podchodząc do tematu 10 przykazań z różnych powodów usunęli drugie przykazanie:
„Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią.
Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą,
A okazuję łaskę do tysiącznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.” (2Moj.20:4-6)
Zrobiono to z tego powodu, że drugie przykazanie zapisane w Piśmie Świętym zakazuje czynienia wyobrażeń Boga i oddawania im czci, co jest kultem bardzo mocno rozwiniętym w Kościele Rzymsko-Katolickim. Dzieje się tak dlatego, że jak tłumaczy Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Opierając się na misterium Słowa Wcielonego, siódmy sobór powszechny w Nicei (787r.) uzasadnił – w kontrowersji z obrazoburcami – kult obrazów przedstawiających Chrystusa, jak również Matkę Bożą, aniołów i świętych. Syn Boży, przyjmując ciało, zapoczątkował nową „ekonomię” obrazów.” KKK2131
By dekalog składał się wciąż z 10 przykazań ostatnie, dziesiąte przykazanie rozdzielono i stworzono z niego dwa. Oczywiście zabieg ten podlega pod zapis – „A jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze” Obj.22:19. Pomimo wypracowanej przez setki lat tradycji, i obrazów świętych, przed którymi ludzie padają i oddają im cześć, nie mogą oni usuwać zapisów z Pisma Świętego. Czytamy o bałwochwalstwie, które dotykało cielesny Izrael przejmujący zwyczaje od pogańskich ludów ich otaczających, i dzisiaj widzimy, że ludzie ulegają przejmowaniu zwyczajów pogańskich takich jak obchodzenie świąt narodzenia Jezusa w okresie końca roku, chociaż wiemy, że Jezus urodził się około października. Wiadomo, że Kościół Rzymsko-Katolicki przyjął datę 25 grudnia ze względów politycznych i „chrystianizując” święta pogańskie. Wróćmy jednak do zagadnienia przykazań.
CZY DEKALOG NAS OBOWIĄZUJE?
Zadaliśmy sobie na początku pytanie, czy 10 przykazań danych Żydom obowiązuje tak samo chrześcijan? Na to pytanie odpowiemy sobie cytując dwa najbardziej znane fragmenty z Nowego Testamentu nawiązujące do tego tematu.
„On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka.” Efez.2:15. Apostoł Paweł pokazuje braciom w Efezie jeden z celów misji Pana Jezusa. Poprzez swoje doskonałe postępowanie, Jezus wypełnił zakon nie uchybiając w żadnym przykazaniu, ani w przepisie danym przez Mojżesza. Czas wypełniania zakonu przykazań i przepisów skończył się wraz z misją Pana Jezusa. Werset ten mówi jeszcze o tym, że dzięki temu poganie mają dostęp do tej samej łaski co Żydzi. Wszyscy niezależnie od przynależności mogą budować Nowego Człowieka. Jeśli Apostoł Paweł stwierdza zniesienie przykazań i przepisów, to nie można z tym polemizować.
„Chrystus wyzwolił nas, abyśmy w tej wolności żyli. Stójcie więc niezachwianie i nie poddawajcie się znowu pod jarzmo niewoli” Gal.5:1. Cytujemy jedynie podsumowanie szerokiego wywodu Apostoła na temat dwóch synów Abrahama przedstawiających potomków przemierzy. Konkluzją tego obrazu jest powyższy werset. Wraz z przyjściem Jezusa i jego ofiarniczą śmiercią kończy się czas przymierza zakonu i obowiązującego prawa, które jest dodane do przymierza Abrahamowego. Inaczej mówiąc, jeśli jest się w przymierzu Zakonu, należy wypełniać prawo Zakonu w tym przede wszystkim jego podstawę- 10 przykazań. Galacjanie są napominani z powodu przywiązywania wagi do wykonywania prawa Zakonu sądząc, że nadal ma to znaczenie. „Tak więc zakon był naszym przewodnikiem do Chrystusa, abyśmy z wiary zostali usprawiedliwieni” Gal.3:24. Zakon obowiązywał do pewnego czasu i Bóg uznawał to przymierze do czasu przyjścia Pana Jezusa, który miał wyzwolić Żydów z „jarzma niewoli”.
Kiedy Pana Jezusa pytano o wypełnianie przykazań, to pokazał ducha, którego Żydzi nie dostrzegali. Streścił 10 przykazań w dwóch przykazaniach, w których z jednej strony mowa jest o relacjach z Bogiem, a w drugim o relacjach z człowiekiem. „Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy” Mat.22:40. Tych dwóch duchowych przykazań, Bóg zawsze oczekiwał od chrześcijan, dlatego też powinni oni chcieć wypełniać ducha przykazań danego przez ich Ojca. Dodatkowo jednak otrzymaliśmy nowe przykazanie: „abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem, abyście się i wy wzajemnie miłowali” (Jan. 13:34). Apostoł Paweł w Galacjan 6:2 pisze: „Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy”. Tak więc chrześcijan obowiązuje Zakon Chrystusowy, który wymaga od Jego naśladowców znacznie więcej niż Stary Zakon wymagał od Żydów. W Prawie Starego testamentu nigdzie nie znajdziemy nakazu poświęcenia się na rzecz innych osób. Stary Zakon oparty jest o prawo sprawiedliwości, Zakon Chrystusowy natomiast o prawo miłości i poświęcenia.
Jeśli ktoś stwierdza, że obowiązuje nas prawo zakonu to nie można podchodzić do tego prawa wybiórczo, ale powinien się także obrzezać, nie mieszać włókien w ubraniach i ściśle przestrzegać sabatu. Apostoł Jakub podaje zasadę, że jeśli uchybiasz w jednym, winny jesteś całego Zakonu. Chrześcijan jednak obowiązuje duch, a nie litera zakonu, która została przybita do krzyża przez Jezusa. „… jeśli się dacie obrzezać, Chrystus wam nic nie pomoże” Gal.5:2
W takim razie w jakim znaczeniu Prawo Zakonu jest wieczne? Prawo Dekalogu będzie podstawą postępowania wszystkich ludzi w czasach Królestwa Bożego, dlatego będzie ono obowiązywać wiecznie. W międzyczasie jednak, chrześcijanie podlegają bardziej wymagającemu prawu oceny życia.