Słowo „Bóg” nie zawsze oznacza Wszechmocnego. W Starym Testamencie zostało przetłumaczone z 4 różnych hebrajskich słów: El, Elah, Elohim, Adonai. Wszystkie te określenia oznaczają kogoś możnego, czyli potężnego. Często używane jest w odniesieniu do naszego Niebiańskiego Ojca, ale także do Pana Jezusa, aniołów, czy niekiedy ludzi. W naszym tekście przewodnim odnosi się do Wszechmocnego Boga, który ma wspaniałe 4 przymioty: sprawiedliwość, miłość, mądrość i moc. Są one pokazane obrazowo w 4 zwierzętach: lew – sprawiedliwość, cielec – moc, twarz człowiecza – miłość, orzeł – mądrość (Obj.4:7-8)
Bóg jest istotą duchową, niewidzialną. Poznajemy Go z różnych historii zapisanych w Biblii, a także przez życie i słowa Pana Jezusa. Na podstawie wielu przykładów biblijnych widzimy Boga, jako istotę godną zaufania, udzielającego pomocy i pociechy tym, którzy Go o to proszą. Bóg jest doskonały i święty. Nie ma wad, nie zapomina, nie myli się. Zna sposób wyjścia z każdej trudnej sytuacji. Nie tylko zna, ale ma moc tak pokierować sprawami ludzi nas otaczających, aby to wyszło na nasze dobro.
PRZYJACIEL BOGA
Dawid postrzegał Boga z jednej strony jako wielki autorytet, z drugiej strony jako wspaniałego przyjaciela, na którym zawsze mógł polegać. W historii jego życia mamy wiele sytuacji, które nie tylko były trudne, ale w których było także zagrożone jego życie. Wtedy zwracał się w modlitwie do Boga z prośbą o pomoc, a Bóg go wysłuchiwał. Dawid nie polegał na sobie, czy na swoich zdolnościach, nie był pewny siebie, zarozumiały czy niezależny. Taką postawę kreuje dzisiaj świat: sam sobie poradzę, nie potrzebuję niczyjej pomocy, nie będę na kogoś czekał, przecież sam sobie dam radę. Jak bardzo brakuje w tym pokory, uniżoności i zaufania! Jak przeciwna duchowi tego świata jest postawa Dawida, pełna ufności i wiary w Boga! Jego odwaga wypływa raczej z wiary w obietnicę Abrahamową niż z pewności siebie, samolubstwa, czy niedbalstwa polegającego na lekceważeniu trudności położenia.
Więcej o obietnicy Abrahamowej przeczytasz w artykule:
Kiedy czytamy historię, jak Dawid spotkał Goliata (1Sam.17), to widzimy dwie skrajne postawy. Goliat był olbrzymem, człowiekiem sukcesu – mocarzem, pewnym siebie, aroganckim: „Goliat, z Gat, o wzroście sześć łokci i piędź. Na głowie miał hełm spiżowy a odziany był w pancerz łuskowy, a waga jego pancerza wynosiła pięć tysięcy sykli kruszcu. Miał również nagolenice spiżowe na nogach i dzidę spiżową na plecach. Drzewce jego dzidy było jak drąg tkacki, grot jego dzidy ważył sześćset sykli żelaza, a giermek z jego tarczą kroczył przed nim” 1Sam.17:4-7.
NIE MIECZEM I WŁÓCZNIĄ WSPOMAGA PAN
Dawid był jego przeciwieństwem, był młodzieńcem bez sławy i dużego życiowego doświadczenia, bez zbroi, ale posiadał silną wiarę i przekonanie o pomocnym działaniu Boga w jego życiu: „Saul zaś rzekł do Dawida: Ty nie możesz pójść do tego Filistyńczyka, aby z nim walczyć, gdyż jesteś młodzieńcem, on zaś jest wojownikiem od swojej młodości” 1Sam.17:33. Posiadając odwagę zbudowaną na pewnym gruncie, Dawid szedł do walki z przeciwnikiem, z którym teoretycznie nie miał szans. Gdyby polegał na sobie i swoich zdolnościach pewnie by zginął, ale miał odwagę opartą na Bogu. Miał silną wiarę, którą wspomógł swoim pasterskim doświadczeniem: „Wziął natomiast do ręki swój kij i wybrał sobie pięć gładkich kamieni z potoku i włożył je do torby pastuszej, którą miał przy sobie, a służyła mu ona jako sajdak na kamienie, i tak z procą w ręku podchodził do Filistyńczyka.” 1Sam.17:40.
Do Goliata powiedział tak: „Ty wyszedłeś do mnie z mieczem, z oszczepem i z włócznią, a ja wyszedłem do ciebie w imieniu Pana Zastępów, Boga szeregów izraelskich, które zelżyłeś. Dzisiaj wyda cię Pan w moją rękę i zabiję cię, i odetnę ci głowę, i dam dziś jeszcze trupy wojska filistyńskiego ptactwu niebieskiemu i zwierzynie polnej, i dowie się cała ziemia, że Izrael ma Boga. I dowie się całe to zgromadzenie, że nie mieczem i włócznią wspomaga Pan, gdyż wojna należy do Pana i On wyda was w ręce nasze” 1Sam.17:45-47. Prawdopodobnie zarozumiały Goliat zadrwił sobie z tych słów, aby pokazać swój szyderczy uśmiech podniósł przyłbicę. Na ten moment czekał Dawid i wykorzystał go skutecznie. Pokonując Goliata dał zachętę do walki żołnierzom narodu izraelskiego, którzy pokonali Filistynów.
Więcej na temat wojen Izraela przeczytasz w artykule:
NASZ ORĘŻ NIE JEST CIELESNY
Historia ta ma nie tylko wartość moralną, ale zawiera w sobie pewien obraz. Dawid przedstawia ludzi wierzących Wieku Ewangelii – klasę Kościoła. Goliat przedstawia Szatana, oraz wszystkich jego sług i zwolenników, którzy starają się pokonać lud Boży i poprowadzić w niewolę grzechu, pychę, bojaźń i wątpliwość. Apostoł Paweł poszerza tę myśl: „Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” Ef.6:12, „Gdyż oręż nasz, którym walczymy, nie jest cielesny, lecz ma moc burzenia warowni dla sprawy Bożej” 2Kor.10:4. Apostoł pokazuje zmianę sposobu walki z broni cielesnej w Starym Testamencie na duchową. Dlatego Pan Jezus powiedział do Apostoła Piotra: „Włóż miecz swój do pochwy; czy nie mam pić kielicha, który mi dał Ojciec?” Jan.18:11. Z historii starotestamentowych powinniśmy brać jako wzór postawę, a nie sposób walki.
Bożej opatrzności i ochrony życia Dawida możemy dopatrzyć się z również z historii zapisanej w 1Sam.23:19-28. Saul, który wielokrotnie próbował złapać Dawida i go zabić, teraz trafił na taką właśnie okazję: „I szedł Saul po jednej stronie góry, a Dawid ze swoimi wojownikami po przeciwległej stronie góry; a gdy Dawid śpiesznie uchodził przed Saulem, Saul zaś ze swoimi wojownikami już otaczał Dawida i jego wojowników, aby ich pojmać” 1Sam.23:26.
Gdy już był blisko wykonania swojego zamiaru, przyszedł do niego poseł z informacją, że Filistyni wtargnęli do ziemi izraelskiej. Saul musiał zaprzestać pogoni za Dawidem. Widzimy tutaj cudowną interwencję Boga, który pomógł Dawidowi ujść z życiem. Dlatego Dawid śmiało mógł powiedzieć: „Bóg jest ucieczką i siłą naszą, pomocą w utrapieniach najpewniejszą” Ps.46:2. Tutaj widzimy, że Dawid nie powiedział „siłą moją”, ale „siłą naszą”, mając na uwadze towarzyszy, z którymi uciekał, a także nas, którzy się z tymi słowami utożsamiamy.
ZŁO DOBREM ZWYCIĘŻAJ
Saul nie zrezygnował z zamiaru zabicia Dawida, ale tylko na chwilę od niego odstąpił (1Sam.24:1-23). Gdy sytuacja została opanowana, kontynuował pogoń za Dawidem. Tak się złożyło, że Saul wszedł do jaskini za potrzebą, nie wiedząc, że tam również znajduje się Dawid. Dawid miał Saula na wyciągnięcie ręki, a przyjaciele jego zachęcali go, przekonując że to Pan Bóg tak pokierował sytuacją i umożliwił mu zabicie Saula. Dawid nie tylko nie uczynił tego, ale powstrzymał swoich towarzyszy.
W tej historii widzimy wielkie zwycięstwo Dawida nad samym sobą według słów: „Ten, kto opanowuje siebie samego, więcej znaczy niż zdobywca miasta” Przyp.16:32. W ten sposób Dawid wypełnił w swoim życiu zasadę, która obowiązuje w Wieku Ewangelii: „Jeśli można, o ile to od was zależy, ze wszystkimi ludźmi pokój miejcie. Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan. Jeśli tedy łaknie nieprzyjaciel twój, nakarm go; jeśli pragnie, napój go; bo czyniąc to, węgle rozżarzone zgarniesz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” Rzym.12:18-21.
Z przykładu życia Dawida wynika, że zwycięstwo nie zależy od siły lub zdolności, ale od pomocy Pana Boga. Aby otrzymać takie wsparcie trzeba silnej wiary i posłuszeństwa Bożym prawom. Ważne jest, by położyć w Nim zupełną ufność. Niech te przykłady będą dla nas lekcją i zachętą w trudnych sytuacjach naszego życia.
„Dowiedz się tedy dzisiaj i weź to sobie do serca, że Pan jest Bogiem na niebie w górze i na ziemi w dole, nie ma innego!” 5Moj.4:39.
Więcej na temat dozwolenia zła przeczytasz w artykule: