Apostołowie i sabat
„Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu. Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa.” (Kol 2:16-17)
Sabat dany Izraelowi był cieniem wskazującym na rzeczywistość, wskazującym na sabat, czyli odpocznienie w Chrystusie, którego On stał się panem i wykonawcą.
Apostołowie zaczęli poznawać, że sabat ten literalny podobnie jak inne przykazania, jest dany dla człowieka cielesnego, do którego prawo trzeba stosować w postaci nakazu lub zakazu.
Oni, apostołowie weszli przez wiarę do odpocznienia w Chrystusie, dla nich sabat ma już znaczenie wyższe, podobnie jak inne przykazania święta czy nowie księżyca, został przeniesiony w bardziej subtelne strefy ducha i intencji ludzkich.
Zrozumieli, że służyć Chrystusowi należy nie przez obchodzenie literalnych świąt albo cielesnych obrzędów, tylko duchem poprzez poznanie rzeczywistości i uczestniczenia w niej, którą jest odpoczynek w Nim.
„Tak i wy, bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by złączyć się z innym – z Tym, który powstał z martwych, byśmy zaczęli przynosić owoc Bogu. Jak długo bowiem wiedliśmy życie cielesne, grzeszne namiętności [pobudzane] przez Prawo działały w naszych członkach, by owoc przynosić śmierci. Teraz zaś Prawo straciło moc nad nami, gdy umarliśmy temu, co trzymało nas w jarzmie, tak, że możemy pełnić służbę w nowym duchu, a nie według przestarzałej litery. Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzechem? żadną miarą! Ale jedynie przez Prawo zdobyłem znajomość grzechu. Nie wiedziałbym bowiem, co to jest pożądanie, gdyby Prawo nie mówiło: Nie pożądaj.” (Rz 7:4-7)
Pierwsi chrześcijanie i apostołowie, którzy byli Żydami spotykali się na nauczaniu i głoszeniu ewangelii w sabat, gdyż był to dzień świąteczny i ludzie przychodzili do synagog by się modlić.
Będąc wychowani na Dekalogu mieli szczególny szacunek do sabatu i nie łatwo było im zmienić sposób myślenia na ten jaki wprowadził Jezus.
Spotykali się też w pierwszy dzień tygodnia, na łamanie chleba i na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa, gdyż w tym dniu ukazywał się Jezus swoim uczniom.
Pierwszy dzień tygodnia, niedziela został ustanowiony na pamiątkę zmartwychwstaniaChrystusa, przez cesarza Konstantyna dopiero w 321 roku na miejsce dnia słońca, jako dzień wolny od pracy. W tym też czasie zmieniono treść czwartego przykazania na „pamiętaj aby dzień święty święcić”.
Trzymając się nauki Chrystusa i apostołów, który dzień powinniśmy święcić?
Ani Pan Jezus, ani apostołowie nie nakazali święcenia któregoś z dni tygodnia. Sabat dla chrześcijanina przeszedł w formę ducha.
Zbawienie w Chrystusie nie zależy od święcenia dnia tylko od uświęcania naszego życia, które dokonuje się w sferze naszego ducha, naszych uczuć, myśli i intencji.
Żyjąc w kulturze chrześcijańskiej, należy korzystać z tego siedmiodniowego cyklu świątecznego, bo odpoczynek dla ciała jest potrzebny, jak wspomniałem na wstępie jest to zasada Boża, ustanowiona na samym początku.
Gdybym mieszkał w Izraelu odpoczywałbym w dzień siódmy w sabat.
Dni wolne od pracy, staram się przeznaczyć na sprawy związane z życiem duchowym przez poświęcanie swego czasu na służbę dla ewangelii, nie z nakazu litery prawa, tylko z wolnej nie przymuszonej woli i z wielkiego pragnienia służenia Bogu i miłości do Niego.
- Spis treści
- 1. „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić”
- 2. Strona 2
- 3. Strona 3