Czytając treść dziesięciu przykazań zapisanych w księdze Wyjścia 20:1-17, zauważamy różnicę w zapisanej treści Słowa Bożego, a tym co powszechnie znane jest jako przykazania. Po omówieniu drugiego i trzeciego przykazania spróbujemy zastanowić się nad czwartym. Zaczniemy od cytatu:
„Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.” (Wj 20:8-11)
Dzień siódmy nazwany sabatem, miał być obchodzony ku czci Pana Boga, jako Jego zasada postępowania, pokazana w dziele stworzenia. W tym celu należało zaniechać wszelkiej pracy, aby w spokoju i skupieniu swoje myśli i uczucia skierować ku Bogu, Jemu poświęcić ten wolny czas.
Z drugiej strony przez sześć dni należało pracować, a dzień siódmy miał być zupełnym odpoczynkiem dla człowieka i zwierząt zmęczonych sześciodniową pracą.
Należałoby w tym miejscu przypomnieć, że Izraelici przed nadaniem tego prawa byli niewolnikami w Egipcie, zmuszanymi do ciężkiej pracy, przy wyrabianiu cegły i prawdopodobnie nie mieli dni wolnych do odpoczynku. „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu.”(Pwt 5:15)
Ten ostatni zapis, nasuwa nam pytanie: Czy to przykazanie dotyczyło tylko Izraela?
Z odpowiedzią przychodzą inne wersety: „Potem tak rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Izraelitom: Przestrzegajcie pilnie moich szabatów, gdyż to jest znak między Mną a wami dla wszystkich waszych pokoleń, by po tym można było poznać, że Ja jestem Pan, który was uświęcam. Przeto zachowujcie szabat, który winien być dla was świętością. I ktokolwiek by go znieważył, będzie ukarany śmiercią, i każdy, kto by wykonywał pracę w tym dniu, będzie wykluczony ze swojego ludu. Przez sześć dni będzie się wykonywać pracę, ale dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym Panu, i dlatego ktokolwiek by wykonywał pracę w dniu szabatu, winien być ukarany śmiercią. Izraelici winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowiązku i przymierza wiecznego poprzez pokolenia. To będzie znak wiekuisty między Mną a Izraelitami, bo w sześciu dniach Pan stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczął i wytchnął.” (Wj 31:12-17)
Kolejne wersety informują nas, że sabat miał świadczyć o zawartym przymierzu Bogaz Izraelitami, w oparciu o prawo dane im pod górą Synaj, a oni zobowiązali się go przestrzegać.
- Spis treści
- 1. „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić”
- 2. Strona 2
- 3. Strona 3