„Abyśmy przez dwa niewzruszone wydarzenia, co do których niemożliwą jest rzeczą, by Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei” Hebr.6:18.
Wiele stuleci po śmierci Abrahama, Bóg przez proroka Natana ustanowił kolejne przymierze potwierdzone przysięgą (Ps.89:4,132:12) – bezwarunkowe przymierze z Dawidem, królem Izraela.
„Wyznaczę też miejsce memu ludowi, Izraelowi, i zaszczepię go, aby tam bezpiecznie mieszkał, i nie będzie się już trwożył, i nie będą go już gnębić nikczemnicy.” A jak to było poprzednio, odkąd wyznaczyłem sędziów nad moim ludem izraelskim, dam ci wytchnienie od wszystkich twoich nieprzyjaciół. Zwiastuje ci też Pan, że wzniesie ci dom, a gdy dopełnią się dni twoje i zaśniesz ze swoimi ojcami, Ja wzbudzę ci potomka po tobie, który wyjdzie z twego łona, i utrwalę twoje królestwo. On zbuduje dom mojemu imieniu i utwierdzę tron królestwa jego na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem; gdy zgrzeszy, ukarzę go rózgą ludzką i ciosami synów ludzkich, lecz łaska moja od niego nie odstąpi, jak odjąłem ją Saulowi, którego usunąłem sprzed ciebie. I trwać będzie twój dom[1] i twoje królestwo na wieki przede mną; tron twój też utwierdzony będzie na wieki” 2Sam.7:10-16.
Obietnica ta, której źródłem było Boże miłosierdzie obejmuje cztery podmioty: lud, nasienie, dom (królestwo) oraz tron. Chociaż są one od siebie różne, to jednak są nierozdzielne oraz mają być utwierdzone na zawsze. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku przymierza z Abrahamem, ostateczny wynik tego przymierza, gdzie „pośrednikiem” był sam Pan Bóg (Hebr.6:17), nie zależy od sprawiedliwości stworzenia. Wypływając wprost z Bożej łaski, jest ono bezwarunkowe.
Więcej o obietnicy Abrahamowej przeczytasz w artykule:
PEWNA OBIETNICA
Wbrew wszelkim przeciwnościom, przyszłość tronu Dawida, domu (królestwa) Dawida oraz ludu Bożego (Izraela) będzie zabezpieczona pod panowaniem nasienia Dawidowego – Mesjasza, Pomazańca.
„Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju. Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie [Izrael], gdyż utrwali ją [rząd[2]] i oprze [królestwo] na prawie [suwerenności[3]] i sprawiedliwości[4], odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów” Iz.9:5-6.
„Dziecię” jakie zasiądzie na tronie Dawida to nasienie Dawida. Jego trwałość, jak również trwałość tronu oraz królestwa, a także narodu Izraelskiego, została zaprzysiężona przez Boga, mając początek w Jego miłosierdziu i świętości. „Zawarłem przymierze z wybrańcem swoim, Przysiągłem Dawidowi, słudze swemu: Na wieki utwierdzę potomstwo twoje [Mesjasz, Pomazaniec] i tron twój zbuduję po wszystkie pokolenia. Sela. (…) Na wieki zachowam dla niego [Dawida[ łaskę swoją, a przymierze moje z nim nie wzruszy się. I utrwalę na wieki ród jego, a tron jego jak dni niebios. (…) Raz przysiągłem na świętość moją, że nie skłamię Dawidowi. Potomstwo jego trwać będzie na wieki, a tron jego jak słońce przede mną, jak księżyc, ustanowiony na wieki, wierny świadek na niebie [tęcza[5]]. Sela” Ps.89:4-38. Bóg potwierdził swą przysięgą, że obietnica dana Dawidowi jest równie pewna jak słońce, księżyc i tęcza, znak Jego przymierza z Noem.
Więcej o historii Dawida przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/117-pan-bog-jest-ucieczka-i-sila-nasza/
TORA LUDZKOŚCI
W treści przymierza z Dawidem, zapieczętowanego przysięgą Bożą, znajduje się niejasny fragment, który często nie jest poprawnie tłumaczony z języka hebrajskiego. Właściwy przekład winien brzmieć: „Ja będę mu ojcem, a on [potomstwo Dawida, werset 12] będzie mi synem; i sprawię, że będzie naprawiał człowieka [stworzenie ludzkie] laską, a synów Adama dotknięciem” 2Sam.7:14;F.Fenton.
Podobnie jak przymierze Abrahamowe, to zawarte z Dawidem jest nie tylko osobiste i o wymiarze narodowym, ale jest również powszechne. Potomstwo Dawida, namaszczone na Króla i Najwyższego Kapłana Bożego według porządku Melchizedeka (Hebr.7:21-28) będzie „naprawiać” „synów Adama” łagodnym kierownictwem pasterskiej laski i dotknięciem miłującej dłoni.
Odpowiedź Dawida na tę obietnicę wypływającą z Bożego miłosierdzia pokazuje, że rozumiał on jego znaczenie i był przejęty jej ogromem: „Tedy wszedłszy król Dawid, usiadł przed obliczem Pańskiem, i rzekł: Cożem ja jest Panie Boże, i co za dom [królestwo] mój, żeś mię przywiódł aż dotąd? Lecz i to mało było przed oblicznością twoją, Panie Boże; aleś też obietnicę uczynił o domie [królestwie] sługi twego na czas daleki, a to prawie obyczajem [torah] ludzkim [adam], Panie Boże!” 2Sam.7:18-19BG.
Stwierdzenie Dawida głosi, że „to jest torah adama”, gdzie słowo „adam” użyte jest dla określenia całego stworzenia ludzkiego. Niestety, sformułowanie to zostało zagubione w większości przekładów na języki nowożytne. Interpretując to sformułowanie w najprostszym i najbardziej literalnym sensie można powiedzieć, że wyraża ono zrozumienie ze strony Dawida celu przymierza, powtarzającego Boży zamiar leżący w stworzeniu człowieka (1Moj.1:26) oraz zawarciu przymierza z Abrahamem (1Moj.22:15-18). Bóg przysiągł, że użyje potomstwa Abrahama w celu sprowadzenia błogosławieństwa na całą ludzkość, „synów Adama”. Obietnica ta stanowi „Torę ludzkości”, obietnicę zawartą w Bożych słowach „Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze [z wolną wolą], według podobieństwa naszego [jako istotę miłującą] „ 1Moj.1:26BG.
PEWNA ŁASKA
Obietnica dana Dawidowi, wypływająca z Bożej łaski (2Sam.7), zatwierdzona przez samego Boga (Ps.89), przepowiedziana przez proroka (Iz.9), jest często powtarzana na kartach Pisma Świętego.
„Oto idą dni – mówi Pan – że wzbudzę Dawidowi sprawiedliwą latorośl [namaszczonego potomka]: Będzie panował jako król i mądrze postępował; i będzie stosował prawo i sprawiedliwość na ziemi [Izrael[6]]. Za jego dni Juda będzie wybawiony, a Izrael będzie bezpiecznie mieszkał; a to jest jego imię, którym go zwać będą: Pan sprawiedliwością naszą” Jer.23:5-6. „Lecz na dom [królestwo] Dawida i na mieszkańców[7] Jeruzalemu [namaszczonego potomkaDawida] wyleję ducha łaski i błagania. (…) W owym dniu [gdy Bóg powróci do Izraela[8]] dom [królestwo] Dawida i mieszkańcy Jeruzalemu [lud Izraela] będą mieli źródło otwarte dla oczyszczenia z grzechu i nieczystości” Zach.12:10,13:1.
Dni o których wspominał prorok Jeremiasz to czas opisany przez Zachariasza, dni kiedy pojawi się „źródło oczyszczenia z grzechu i nieczystości”. W tym czasie namaszczona latorośl Dawida będzie suwerenna, Juda będzie zbawiony, a Izrael będzie bezpiecznie mieszkał. Prorok Ezechiel, opisując te dni, używa metafory pasterza i owiec. Będą to dni następujące po czasie mroku; wówczas objawi się Boże bezwarunkowe miłosierdzie, Tora ludzkości.
„Gdyż tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja sam zatroszczę się o moje owce [wierna resztka Izraela] i będę ich doglądał (…) i wyratuję je z wszystkich miejsc, dokąd zostały rozproszone w dniu chmurnym i mrocznym [dniu ucisku Jakubowego] (…) Ustanowię nad nimi jednego pasterza [namaszczoną latorośl Dawida], mojego sługę Dawida [latorośl Dawida], i będzie je pasł; będzie je pasł i będzie ich pasterzem. A Ja, Pan, będę ich Bogiem, a mój sługa Dawid będzie księciem wśród nich – Ja, Pan, to powiedziałem. (…) I złożę na nich [wiernych z Izraela] i na otoczenie mojego wzgórza [Syjon] błogosławieństwo [dla ludzkości]” Ezech.34:11-26.
Więcej na temat miłosierdzia przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/101-nieoczekiwany-gosc-w-domu-szymona/
NIEZŁOMNA ŁASKA BOŻA
Zgromadzony Izrael pod rządami latorośli Dawida, będzie Bożym narzędziem za pomocą którego ziemskie stworzenie zostanie przywrócone do swej pierwotnej chwały, Bożej łaski obiecanej Dawidowi.
„Na krótką chwilę porzuciłem cię [Izrael], lecz znów cię zgromadzę w wielkiej miłości, w przystępie gniewu zakryłem swoją twarz [w mroku dnia ucisku Jakubowego] na chwilę przed tobą, lecz w wiecznej miłości zlitowałem się nad tobą, mówi Pan, twój Odkupiciel. Bo tak jest u mnie, jak w czasach Noego: Jak przysiągłem, że wody z czasów Noego nie zaleją ziemi, tak przysięgam, że już nie będę się gniewał na ciebie [Izrael] i nie będę ci robił zarzutów. A choćby się góry[9] [narody świata] poruszyły i pagórki [fałszywe systemy religijne] się zachwiały, jednak moja łaska nie opuści cię, a przymierze mojego pokoju się nie zachwieje, mówi Pan, który się nad tobą lituje” Iz.54:7-10.
W dalszej części swego proroctwa Izajasz wypowiada bardzo ważne słowa. Bóg przemawiając przez jego usta napomina naród Izraelski jako „sługi Pana” Iz.54:17.
„Nakłońcie swojego ucha [Izrael] i pójdźcie do mnie [Boga], słuchajcie, a ożyje wasza dusza, bo ja chcę zawrzeć z wami [obu domami, zarówno Judą jak i Izraelem (Jer. 31:31-34)] wieczne przymierze [Nowe Przymierze], z niezłomnymi dowodami łaski okazanej niegdyś Dawidowi!” Iz.55:3.
Więcej na temat Starego Testamentu przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/qa35-czy-stary-testament-to-tylko-historia/
ŁASKA ŹRÓDŁEM ZBAWIENIA
Poprzez Nowe Przymierze – przymierze ratyfikowane ofiarą drugiego wybranego ludu Bożego, Kościoła – „niezłomne dowody łaski” obiecane Dawidowi wypełnią się: „Wtedy tron [Dawida] będzie utrwalony przez łaskę i zasiądzie [potomek Dawida, Pomazaniec] na nim w namiocie [domu] Dawida sędzia, który będzie dbał o prawo i troszczył się o sprawiedliwość [od Boga]” Iz.16:5. Prorok użył wyrażenia „namiot” albo „przybytek” zamiast „dom”, aby podkreślić upadły stan wielkiego niegdyś królestwa Dawida. Odbudowa „przybytku” Dawida będzie dopełnieniem „niezłomnych dowodów łaski”, Tory ludzkości „Potem powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida, I odbuduję jego ruiny i podźwignę go” Dz.Ap.15:16.
„A że go [Jezusa, nasienie Dawida] wzbudził z martwych, aby już nigdy nie uległ skażeniu[10], powiedział to tak: Dał wam święte rzeczy Dawidowe, rzeczy pewne.” Dz.Ap.13:34. Określenie „aby już nigdy nie uległ skażeniu” wskazuje na drugie przyjście Pomazańca, które nie będzie fizyczne, jak wierzy wielu w Chrześcijaństwie. Jak naucza św. Paweł, Jezus gromadzi swą Oblubienicę „w powietrzu” 1Tes.4:17, czyli w rzeczywistości duchowej gdzie tak długo rządził szatan: „W których niegdyś chodziliście według modły tego świata, naśladując władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach opornych” Ef.2:2.
Tak jak niewidzialnym pozostawał szatan, tak też niewidzialnym dla ludzkich oczu będzie Pomazaniec. Mimo iż będzie niedostrzegalny dla wzroku, Boże „święte ramię” (Ps.98:1), Pomazaniec wybawi Izraela zaś „niezłomne dowody łaski” staną się źródłem zbawienia które dosięgnie krańców ziemi. To jest nasza nadzieja, potwierdzona niezmiennymi przysięgami Bożymi (Hebr.6:13-18).
„Wykrzykujcie! Śpiewajcie radośnie razem, gruzy Jeruzalemu, gdyż Pan [Bóg] pociesza swój lud [Izrael], wykupuje Jeruzalem! Pan [po powrocie do Izraela] obnażył swoje święte ramię [nasienie Dawida, Pomazaniec] na oczach wszystkich narodów i oglądają wszystkie krańce ziemi zbawienie naszego Boga [zbawienie rodzaju ludzkiego, Tora ludzkości]” Iz.52:9-10.
Więcej na temat zbawienia przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/130-na-czym-polega-plan-zbawienia/
[1] Hebrajski przedrostek waw – i, ale, nawet, oraz;
[2] Hebrajskie słowa przetłumaczone jako „władza” oraz „królestwo” są rodzaju żeńskiego, natomiast „pokój” jest rodzaju męskiego;
[3] Popularne tłumaczenie słowa mishpat (Strong #4941) jako „sąd” jest wadliwe, ponieważ ogranicza zawartą w nim myśl jedynie do sądowniczych funkcji rządu. W czasach starożytnych nie istniał podział władzy w formie, jaką znamy obecnie. Czasownik shaphat (Strong #8199) od którego pochodzi mishpat, oznacza „rządzić, władać” i odnosi się do wszelkich funkcji władzy. To szersze znaczenie powinno być również przypisywane mishpat;
[4] Tsedeqah (Strong # 6666) – prawość. Popularne tłumaczenie „sprawiedliwość” nie do końca poprawnie przekazuje myśl rdzenia tego wyrażenia, które oznacza zgodność z etycznym lub moralnym standardem;
[5] Hebrajski tekst zawiera tutaj rodzaj nieokreślony, który wskazuje na pewnego szczególnego świadka, tego, który został przez Boga dany po potopie (1Moj.9:12-17; Izaj.54:9);
[6] Erets, Strong # 776 – ziemia, kraina. W Starym Testamencie często używane w odniesieniu do ziemi obiecanej Izraelowi (2Moj.12:25, 5Moj.6:3,27:3, Joz.22:4);
[7] Hebrajskie słowo przetłumaczone jako „mieszkańców” w Zach.12:10 występuje w liczbie pojedynczej, natomiast w Zach. 13:1 w liczbie mnogiej;
[8] Shekinah- odchodzące i powracające (Ezech.9:3,11:23,43:2-4);
[9] Góry i wzgórza są elementami obrazowego języka Biblii – góry przedstawiają wielkie królestwa lub narody, wzgórza wyobrażają małe narody. W starożytnych czasach wzgórza były miejscem kultu fałszywych bogów (Ps.46:3,4,7; Izaj.2:2,3;11:9,25:6-8, Jer.50:6, Dan.2:35,44; Joel.2:1, Zach.4:7, Mat.17:20).
[10] Diaphthora, Strong #1312, oznaczający zupełne zepsucie. Jest to zintensyfikowana forma określenia phthora, #5356. W Biblijnym słownictwie „zepsucie” odnosi się do niemoralności ducha (2Kor.11:3, Efez.4:22, 1Tym.6:5, 2Tym.3:8), a nie do zepsucia ciała.