Nie ulega żadnej wątpliwości, że to właśnie Pan Jezus jako pierwszy przeszedł proces zmartwychwstania[1], czyli jako pierwszy doszedł do doskonałości żywota. W ramach niniejszego opracowania przytoczono kilka argumentów Pisma Świętego stanowiących potwierdzenie takiej tezy.
W 26. rozdziale Dziejów Apostolskich została odnotowana przemowa obronna apostoła Pawła przed królem Agryppą. Apostoł, przemawiając przed królem, w pewnym momencie wypowiada następujące słowa: „Ponieważ jednak opieka Boża czuwała nade mną aż do dnia dzisiejszego, ostałem się, dając świadectwo małym i wielkim, nie mówiąc nic ponad to, co powiedzieli prorocy i Mojżesz, że się stanie, to jest, że Chrystus musi cierpieć, że On jako pierwszy, który powstał z martwych, będzie zwiastował światłość ludowi i poganomˮ Dz.Ap.26:22-23. Końcowe słowa cytowanego fragmentu Biblia Gdańska oddaje z kolei w taki sposób: „(…) iż Chrystus miał cierpieć, a będąc pierwszym ze zmartwychwstania, opowiadać miał światłość ludowi temu i poganomˮ. W oryginale w zapisie Dz.Ap.26:23 występuje grecki wyraz anastasis. Należy więc zauważyć, iż o Jezusie Chrystusie mamy powiedziane, że jest On pierwszym, który powstał do doskonałości żywota.
Więcej na temat zmartwychwstania przeczytasz w artykule:
PIERWORODNY Z UMARŁYCH
W Liście do Kolosan znajdujemy następujące słowa odnoszące się do Pana Jezusa: „On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszyˮ Kol.1:18. Jeżeli wobec orzeczenia apostoła Pawła, autora Listu do Kolosan, nasz Pan ma być pierwszy „we wszystkimˮ, to z pewnością sformułowanie to obejmuje swym znaczeniem również i proces zmartwychwstania. Do takiego wniosku dodatkowo uprawnia nas występujące w tym wersecie określenie „pierworodny z umarłychˮ, które odnosi się do Jezusa Chrystusa.
Aby je właściwie zrozumieć, należy uświadomić sobie spośród jakich umarłych nasz Pan jest nazwany pierworodnym. Bynajmniej nie chodzi tutaj o takich umarłych, na temat których znajdujemy wzmiankę podczas rozmowy Pana Jezusa z jednym z Jego uczniów: „A drugi z uczniów rzekł do niego [tj. do Pana Jezusa]: Panie, pozwól mi wpierw odejść i pogrzebać ojca mojego. Ale Jezus rzekł mu: Pójdź za mną, a umarli niechaj grzebią umarłych swoichˮ Mt.8:21-22. W tym przypadku umarłymi nazwani są ci, nad którymi ciąży wyrok śmierci Adamowej. Nasz Pan nie otrzymał życia od Adama, a zatem nie podlegał takiemu wyrokowi. Życie Pana Jezusa zostało przeniesione z warunków niebiańskich, gdzie istniał jako Logos, do warunków ziemskich. Więcej: gdyby Jezus Chrystus wywodził się z rodu Adama, to drogą dziedziczenia otrzymałby grzeszne życie, obciążone karą śmierci, a będąc człowiekiem niedoskonałym (grzesznym) nie mógłby złożyć okupu za całą ludzkość.
CO TO OZNACZA?
W jakim więc znaczeniu nasz Pan jest nazwany pierworodnym z umarłych? W odpowiedzi na to pytanie z pomocą przychodzi ostatnia księga Biblii. Co ciekawe, tytuł „pierworodny z umarłychˮ charakteryzujący Jezusa Chrystusa pojawia się nie tylko we wspomnianym już Liście do Kolosan, ale też właśnie w Księdze Objawienia. Kiedy apostoł Jan przekazuje pozdrowienia siedmiu zborom w Azji Mniejszej, to powiada: „(…) Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa, który jest świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi (…)ˮ Obj.1:4-5.
Ta sama księga, ale nieco dalej, podpowiada czytelnikowi spośród jakich umarłych pierworodnym jest Pan Jezus. W dalszej części pierwszego rozdziału mamy przedstawioną wizję Syna Bożego, która została objawiona świętemu Janowi. W szczególności wersety 13, 17 i 18, odnoszące się do tej wizji, zawierają następującą treść: „A pośród tych świeczników [ujrzałem] kogoś podobnego do Syna Człowieczego (…). Toteż gdy go ujrzałem, padłem do nóg jego jakby umarły. On zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni, i żyjący. Byłem umarły, lecz oto żyję na wieki wieków (…)ˮ Obj.1:13,17-18.
Zacytowany fragment Pisma Świętego podaje, że Jezus Chrystus umarł, jednak przezwyciężył On śmierć i powstał do doskonałości żywota. I to właśnie spośród takich umarłych, którzy przechodzą ze stanu śmierci do stanu doskonałego życia, niezależnie na jakim poziomie (ziemskim, czy duchowym), Jezus Chrystus jest nazwany − w myśl Listu do Kolosan − z jednej strony „początkiemˮ, a z drugiej strony − „pierworodnymˮ. Pan Jezus jest „początkiemˮ w tym sensie, że jako pierwszy w pełni zmartwychwstał. Ale po nim są kolejni, którzy powstają ze stanu śmierci i dochodzą do stanu doskonałości żywota; stąd Jezus Chrystus jest też pierworodnym z umarłych.
PIERWIASTEK TYCH, KTÓRZY ZASNĘLI
W Pierwszym swoim Liście adresowanym do zboru w Koryncie apostoł Paweł poruszył tematykę związaną ze zmartwychwstaniem wiedząc, iż w tym zborze zaistniał problem z wiarą w tę podstawową naukę Biblijną. W związku z tym Apostoł zapytuje Koryntian: „A jeśli się o Chrystusie opowiada, że został z martwych wzbudzony, jakże mogą mówić niektórzy między wami, że zmartwychwstania nie ma?ˮ 1Kor.15:12. Warto w tym miejscu nadmienić, że w końcowej części przywołanego zapisu pojawia się greckie słowo anastasis. Następnie, w kolejnych kilku wersetach tego fragmentu apostoł Paweł prowadzi wywód mający na celu uświadomienie Koryntianom, iż Jezus Chrystus dostąpił zmartwychwstania, dowodząc tym samym, że nauka o zmartwychwstaniu jest prawdziwa.
Wywód ten Apostoł zamyka następującym stwierdzeniem: „A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęliˮ 1Kor.15:20. Nasz Pan jest nazwany „pierwiastkiemˮ, czyli „pierwszym owocemˮ spośród tych, którzy zasnęli, tj. ponieśli śmierć. Jak już wcześniej zauważyliśmy, Jezus Chrystus jako pierwszy został podniesiony ze stanu śmierci do stanu doskonałego życia. Sformułowanie „pierwszy owocˮ, które kryje się pod słowem „pierwiastekˮ, niesie ze sobą myśl, że po Jezusie Chrystusie, który jest pierwszym owocem zmartwychwstania, są też i inni (inne owoce), którzy tego procesu dostępują. Taka myśl płynąca z rozważanego zapisu ściśle koresponduje z przytaczanym już wersetem z Listu do Kolosan, zgodnie z którym Pan Jezus jest „początkiem, pierworodnym z umarłychˮ.
JAKO PIERWSZY CHRYSTUS
Fragment z 15. rozdziału 1 Listu do Koryntian: „Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjściaˮ[1] 1Kor.15:22-23. Przywołany 23. werset odnosi się do porządku w czasie, jeżeli chodzi o proces zmartwychwstawania pewnych grup. Śledząc kontekst wypowiedzi apostolskiej począwszy od wersetu 12., ilekroć pojawia się w niej słowo Chrystus, zawsze odnosi się ono do jednostki, Jezusa Chrystusa. Tym samym, trzymając się kontekstu wypowiedzi, rozważany werset należałoby przeczytać następująco: „A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystusˮ, tzn. Jezus Chrystus jako pierwszy owoc zmartwychwstania, „a potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia (gr. parousii)ˮ, czyli po naszym Panu, w czasie Jego drugiej obecności, pełnego zmartwychwstania dostępują kolejne grupy, tj.: Kościół, Wielkie Grono, Starożytni Święci i pozostali ludzie.
Więcej o Kościele przeczytasz w artykule:
Kiedy nasz Pan jako doskonały człowiek stał się pełnoletni, czyli według Zakonu osiągnął wiek 30 lat (por.: Łuk.3:23, 4Moj.4:3), udał się do Jana Chrzciciela aby ten Go ochrzcił. Święty Łukasz relacjonuje to wydarzenie następująco: „I stało się w owe dni, że przyszedł Jezus z Nazaretu Galilejskiego i został ochrzczony przez Jana w Jordanie. I zaraz, kiedy wychodził z wody, ujrzał rozstępujące się niebiosa i Ducha nań zstępującego jako gołębica. I rozległ się głos z nieba: Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałemˮ Łuk.1:9-11.
OTO IDĘ, ABYM CZYNIŁ WOLĘ TWOJĄ
Jezus Chrystus poprzez chrzest w rzece Jordan wyraził chęć czynienia woli Swojego Ojca zgodnie ze słowami: „(…) Oto idę (na początku ksiąg napisano o mnie,) abym czynił, o Boże! wolę twojąˮ Hebr.10:7BG. Nasz Pan poświęcił się Bogu ofiarowując swoje doskonałe ludzkie życie. Z jednej strony poniósł On śmierć ludzkiej woli, co oznaczało rezygnację z ludzkich celów, nadziei, korzyści, ludzkiej chwały, itp. Z drugiej strony, w pewnym znaczeniu już wówczas za umarłe zostało poczytane Jego ziemskie ciało, chociaż w rzeczywistości nasz Pan jako istota ludzka poniósł śmierć nieco później. I to właśnie w momencie chrztu, z chwilą ofiarowania swojego doskonałego człowieczeństwa, zapoczątkowany został proces zmartwychwstawania Jezusa Chrystusa.
Złożona przez Niego ofiara była święta (czysta) i przyjemna Bogu. Ojciec Niebieski tę ofiarę przyjął, co zostało potwierdzone poprzez zewnętrzny znak jakim było zesłanie na Pana Jezusa Ducha Świętego w postaci gołębicy. To napełnienie Syna Bożego Duchem Świętym było Jego spłodzeniem do nowego życia, będącego wyższą formą istnienia. Nasz Pan został spłodzony jako Nowe Stworzenie.
Od chwili chrztu Jezus Chrystus sprawując swoją ofiarę przez okres trzech i pół roku był doświadczany nie jako stare, ale już jako Nowe Stworzenie. Jego próba jako Nowego Stworzenia zakończyła się wraz z Jego śmiercią. Umierając na krzyżu nasz Pan wypowiedział słowa, które odnotował ewangelista Łukasz: „A Jezus, zawoławszy wielkim głosem, rzekł: Ojcze, w ręce twoje polecam ducha (gr. pneuma − dech życia, tchnienie życia) mego. I powiedziawszy to skonałˮ Łuk.23:46.
ODDAŁ ŻYCIE NA OKUP
Jezus Chrystus posiadał prawo do życia wiecznego na ziemi, ale dobrowolnie to życie ofiarował. W ręce Boskiej sprawiedliwości oddał swojego „duchaˮ (tj. dech żywota, czyli życie) jako okup za życie Adama, a w Adamie za wszystkich ludzi. Gdy nasz Pan poniósł śmierć w ludzkim ciele, wówczas dopełnił swojej ofiary. Następnie przebywał w stanie śmierci, ale trzeciego dnia Bóg wzbudził Go z martwych. Zaświadcza o tym przykładowo apostoł Piotr w swoim kazaniu, które wygłosił w domu Korneliusza:
„Wy wiecie, co się działo po całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan − o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą, jak chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opętanych przez diabła, bo Bóg był z nim. A my jesteśmy świadkami tego wszystkiego, co czynił w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie; jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Ale Bóg wzbudził go trzeciego dniaˮ Dz.Ap.10:37-40.
Kiedy Pan Jezus został zmartwychwzbudzony, wówczas narodził się jako Nowe Stworzenie. Jezus Chrystus będąc podniesiony ze stanu śmierci nie posiadał już więcej natury ludzkiej, ale stał się istotą duchową. Na ten fakt zwraca uwagę apostoł Piotr, kiedy o Panu Jezusie pisze: „(…) w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiuˮ 1Piotr.3:18. I to właśnie akt wzbudzenia Jezusa Chrystusa z martwych kończy proces Jego zmartwychwstawania w znaczeniu greckiego słowa anastasis. Pan Jezus jako pierwszy przeszedł przez cały ten proces, przy czym w Jego przypadku wiązał się on z osiągnięciem życia na poziomie duchowym, które posiada atrybut nieśmiertelności.
Więcej o okupie przeczytasz w artykule:
WDZIĘCZNOŚĆ BOGU
Świadomość tego, że Pan Jezus jako pierwszy zmartwychwstał świadczy o autentyczności Bożych obietnic. Gdy zdamy sobie sprawę z tego że Boże Słowo spełnia Jego Wolę, poczujemy niewysłowioną wdzięczność za otrzymane zaproszenie. Oznacza to, że naśladowcy Jezusa będą mieli szansę uczestnictwa w tej samej nagrodzie- wejściu w ciało Chrystusowe:
„Lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, Z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości.” Ef.4:15-16.
[1] Greckie słowo anastasis użyte między innymi w Dz.Ap.26:23 oznacza „ponowne powstanie, powstanie do doskonałości żywota”:
https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G386&t=KJV
[2] W przytoczonym wersecie zostało użyte greckie słowo parousia, które oznacza „obecność”:
https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G3952&t=KJV