Najwcześniejszy zaś z nich to 1 do Tesaloniczan napisany zapewne w 51r. Paweł przypomina w nim swojej młodej gminie:
„Albowiem sami wiecie, bracia, jakie było przyjście nasze do was, że nie było ono daremne, ale chociaż przedtem, jak wiecie, w Filipii ucierpieliśmy i byliśmy znieważeni, to jednak w Bogu naszym nabraliśmy odwagi, by w ciężkim boju głosić wam ewangelię Bożą. […] Żywiliśmy dla was taką życzliwość, iż gotowi byliśmy nie tylko użyczyć wam ewangelii Bożej, ale i dusze swoje oddać, ponieważ was umiłowaliśmy. Wszak pamiętacie, bracia, trud nasz i mozół; pracując nocą i dniem, aby dla nikogo z was nie być ciężarem, głosiliśmy wam ewangelie Bożą.” (1 Tes. 2:1-2 ; 8-9)
Wtedy nie było jeszcze żadnej pisanej Ewangelii. Bibliści mówią, że najstarszą jest ew. Marka, a ta powstała dopiero ok. 70 r. Następna jeszcze później.
Jak więc Paweł rozumie tę głoszoną przez siebie „Ewangelię Boga”, jaka jest Pawłowa Ewangelia? Ewangelia Pawła to nic innego, jak jedyna Ewangelia Naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Paweł poznał ją czerpiąc z trzech źródeł, które się nawzajem uzupełniają. Z pewnością były to pisma, które poznał u stóp Gamaliela oraz w czasie rozważań słowa Zakonu w synagodze, stały się ziemią urodzajną w której Bóg złożył nasienie Ewangelii. Znajomość pism natchnionych oraz historii zbawienia były decydującymi czynnikami poznania planu zbawczego. „A temu, który ma moc utwierdzić was według ewangelii mojej i zwiastowania o Jezusie Chrystusie, według objawienia tajemnicy, przez długie wieki milczeniem pokrytej, Ale teraz objawionej i przez pisma prorockie według postanowienia wiecznego Boga obwieszczonej wszystkim narodom, żeby je przywieść do posłuszeństwa wiary” (Rzym. 16:25-26)
W Damaszku, a potem na wiele sposobów Bóg objawia Jezusa, Syna BożegoSaulowi z Tarsu: „Ale gdy się upodobało Bogu, który umie sobie obrał, zanim się urodziłem i powołał przez łaskę swoją,” (Gal. 1:15)
W wypowiedziach św. Pawła jest sześć zagadnień bardzo ważnych które są ze sobą powiązane i wzajemnie się przenikają. Dla apostoła ekonomia zbawienia wypływa z miłości Bożej. Dlatego mówi:
„Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niekończącego się pocieszenia i dobrej nadziei” (2 Tes 2:16). Bóg kocha nas w „Umiłowanym„ jak pisze do Efezjan: „A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni.” (Ef 2:4-5)
Jego miłość przekracza jakąkolwiek ideę, jaką bylibyśmy w stanie utworzyć na ten temat „Bóg zaś okazuje nam swoją miłość, właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas gdyśmy byli jeszcze grzesznikami” – mówi Paweł do Rzym 5:8 – „i nic ani nikt nie może nas oddzielić od miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie” – mówi dalej Paweł. „Ani sama śmierć, ani stworzenie ziemskie, ani moce niebieskie.”
Jako przeciwieństwo miłości Boga, apostoł odkrywa fakt, który opisuje twardymi słowami: „Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi,którzy przez nieprawość tłumią prawdę.” (Rzym 1:18)
I dlatego jak dalej pisze św. Paweł „nie ma sprawiedliwego ani jednego” (Rzym 3:10). To drugie z ważnych stwierdzeń Pawła, że „przez występek jednego umierają wszyscy” (Rzym 5:15), i „dlatego wszyscy byli umarłymi i pozbawionymi chwały Bożej” (Rzym 3:23) ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzym 6:23).
Jednak największa kara za grzech, polega na „byciu opuszczonym przez Boga”. Jest to bardzo przygnębiający obraz, człowiek pozostawiony samemu sobie. „Dlatego też wydał ich Bóg na łup pożądliwości ich serc ku nieczystości, aby bezcześcili ciała swoje między sobą, (…) Dlatego wydał ich Bóg na łup sromotnych namiętności; kobiety ich bowiem zamieniły przyrodzone obcowanie na obcowanie przeciwne naturze, (…) A ponieważ nie uważali za wskazane uznać Boga, przeto wydał ich Bóg na pastwę niecnych zmysłów, aby czynili to, co nie przystoi;” (Rzym 1:24; 26; 28)
Ale ponad tym ciemnym horyzontem dla Żydów i pogan, bo wszyscy bez wyjątku narażeni są na gniew Boży – mówi Paweł błyska światło wskazujące drogę. Ponad tym uniwersalnym nieszczęściem, kryją się niezbadane wyroki Boga który: „poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać swoje miłosierdzie” (Rzym 11:32).