Zagadnienie zbawienia było przedmiotem dociekań wielu mężów Bożych od początku świata. Patriarcha Jakub tuż przed swoją śmiercią wzdycha do Pana słowami: „Zbawienia twego oczekuję, Panie” 1Moj.49:18. Bardzo często o zbawieniu, czy też wybawieniu możemy przeczytać w Psalmach Dawidowych: „Prowadź mnie w prawdzie swojej i nauczaj mnie. Ty bowiem jesteś Bogiem zbawienia mego, Ciebie tęsknie wyglądam codziennie!” Ps.25:5, „Dawidowy. Pan światłością moją i zbawieniem moim: Kogóż bać się będę? Pan ochroną życia mego: Kogóż mam się lękać?” Ps.27:1. Prowadząc liczne wojny, Dawid wielokrotnie prosił Pana o „wybawienie z rąk nieprzyjaciół”. O zbawieniu wspominał też mąż Boży Ijob: „Onci sam będzie zbawieniem mojem, ale przed oblicze jego obłudnik nie przyjdzie” Ijob.13:16BG. W Nowym Testamencie również apostołowie zwracali się z pytaniem do swojego Mistrza „Któż więc może być zbawiony?” Mar.10:26.
Na podstawie powyższych przykładów możemy zauważyć, że potrzebę wybawienia odczuwają ludzie, którzy mają skruszone serce, którzy nie są w stanie sami się uwolnić od swoich problemów. Spoglądając nieco szerzej, możemy powiedzieć, że potrzebę wybawienia dostrzegają ci, którzy są świadomi swoich grzechów, braków i niedoskonałości.
Zbawienie lub wybawienie to pojęcia bliskoznaczne i czasami mogą być używane zamiennie. Czym tak naprawdę jest zbawienie, o którym tak często rozmawiamy i o które się staramy?
Więcej o planie zbawienia przeczytasz w artykule:
CZYM JEST ZBAWIENIE?
Zbawienie i grzech to bardzo ważne pojęcia. Zrozumienie ich jest zasadnicze dla rozwoju chrześcijanina. Za pomocą tych pojęć możemy tłumaczyć inne, bardziej złożone nauki i lekcje Słowa Bożego.
Zbawienie, to uwolnienie od śmierci (wiecznej) Adamowej, od Bożego wyroku, który został wydany na Adama, a w nim na całe jego potomstwo. Pan Bóg w swej wielkiej miłości i mądrości zaplanował wybawienie ludzi właśnie spod tego wyroku, dlatego posłał na świat jedynego Syna. Jego okupowa śmierć gwarantuje powstanie z grobu i uwolnienie z Bożego wyroku, ale nie daje zupełnej wolności.
Apostoł Paweł radzi: „z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie.” Filip.2:12. I tylko od nas zależy, w którym Wieku (okresie czasu) podejmiemy się tej pracy. Człowiek uwolniony od przekleństwa, nie jest wolny od grzechu. Zbawienie składa się z dwóch etapów. Pierwszy to zdjęcie Bożego potępienia, a drugi to uwolnienie od grzechu. Dzięki okupowi Pana Jezusa, który został złożony za Adama, wszyscy ludzie mają zapewnione powstanie z grobu – jest to pierwszy etap zbawienia. Po zdjęciu potępienia Adamowego, w czasie Wieku Tysiąclecia, cały rodzaj ludzki będzie się uwalniał z grzechu. Po powstaniu z grobu nadal będzie miał skłonności do grzechu, ponieważ w grobie nie ma żadnej przemiany. Dlatego Pan Jezus będzie „wodzem zbawienia”, będzie pokazywał ludziom jak żyć według prawa Bożego. Gdyby nie to dzieło przyszłego Wieku, ludzie nadal wpadaliby pod Boże potępienie.
Więcej o Wieku Tysiąclecia przeczytasz w artykule:
KTO JEST AUTOREM PLANU ZBAWIENIA?
Często mówimy, że Pan Jezus jest naszym Zbawicielem, ale czy plan wybawienia całej ludzkości z niewoli grzechu i śmierci nie pochodzi od samego Pana Boga? Ponad wszystkim i nad wszystkim jest Ojciec. Bez woli Ojca, Pan Jezus nie byłby Zbawicielem. Autorem Planu Zbawienia jest sam Pan Bóg, a wykonawcą Jego jednorodzony Syn.
Pan Bóg w Swej mądrości zaplanował wybawienie wszystkich ludzi, tylko w różnych okresach czasu. Część z nich zostanie zbawiona wcześniej na innych zasadach, a pozostała część, czyli wszystkie narody ziemi, zostaną doprowadzone do doskonałości w innym okresie, który nazywamy Wiekiem Tysiąclecia.
Dostrzegamy tutaj połączenie mądrości, miłości i sprawiedliwości Pana Boga! Jego mądrość pozwoliła na opracowanie planu, za pomocą którego Jego sprawiedliwość mogła być w całej pełni wymierzona Adamowi, grzesznikowi – i pośrednio, przez niego, jego potomstwu – a jednak mogła pozostawić dość miejsca na to, by we właściwym czasie Jezus, przez swoją ofiarę za Adama, a w nim za wszystkich, mógł złożyć zadość uczynienie za grzechy całego świata.
Więcej na temat przymiotów charakteru Pana Boga przeczytasz w artykule:
IZRAELA PROWADZIŁ CHRYSTUS
Każdy studiujący Pismo Święte może doszukiwać się symboli w narodzie żydowskim. W myśl słów Apostoła Pawła: „Ale ten jest Żydem, który jest nim wewnętrznie, i to jest obrzezanie, które jest obrzezaniem serca, w duchu, a nie według litery; taki ma chwałę nie u ludzi, lecz u Boga” Rzym.2:29, osoby poświęcające się w czasie Wieku Ewangelii, uważane są za „duchowy Izrael”. Warto przenieść się zatem na chwilę do czasu starożytnego Egiptu, kiedy to sam Pan Bóg w spektakularny sposób wybawił cały naród izraelski z niewoli egipskiej.
Wszystkie dziesięć plag, a szczególnie ostatnia – zabicie wszystkich pierworodnych egipskich – skruszyły serce faraona i pozwoliły na bezpieczne wyjście z Egiptu. Następnie Pan Bóg, za pośrednictwem Mojżesza, prowadził cały naród Izraelski wprost w stronę Morza Czerwonego. Wiemy, że gdy zobaczyli nadciągające z oddali wozy egipskie, wystraszyli się bardzo: „A gdy faraon się zbliżył, synowie izraelscy podnieśli oczy swoje i ujrzeli, że Egipcjanie ciągną za nimi, i zlękli się bardzo. Wołali tedy synowie izraelscy do Pana” 2Moj.14:10. Jednak i w tym momencie Pan Bóg pokazał Swoją moc i w cudowny sposób wybawił Swój wybrany lud. Takie wydarzenie w znaczący sposób musiało wpłynąć na wzrost wiary i zaufania do Najwyższego.
Tuż po wyjściu z Egiptu, oraz podczas wędrówki po pustyni drogę Izraelitom wskazywał w nocy słup ognia, oraz obłok podczas dnia. Egipcjanie widzieli to zjawisko jako ciemność: „Z jednej strony obłok był ciemnością, z drugiej zaś strony rozświetlał noc. I nie zbliżyli się przez całą noc jedni do drugich” 2Moj.14:20, lecz tylko Izraelici wiedzieli, że obłok ten został zesłany od Boga jako ochrona. Towarzyszył ludowi przez całe czterdzieści lat ich podróżowania po puszczy. Był on objawem szczególnej Boskiej opieki powinien być znacznym wzmocnieniem dla ich wiary. Izrael jednak nie wiedział i wciąż nie wie, że otrzymana pomoc pochodziła od Chrystusa: „I wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus” 1Kor.10:4. Dopiero po przejściu przez Jordan do ziemi Chanaan, obłok ten znikł.
Więcej o Chrystusie przeczytasz w artykule:
https://www.52prawdy.pl/116-boska-natura-jezusa-chrystusa/
MOJŻESZ SYMBOLEM CHRYSTUSA
Gdy zostajemy otoczeni przez pokusy oraz trudności, nasza wiara podupada i jesteśmy skłonni do narzekania. Podobnie było z narodem izraelskim. Gdy pamięć o cudownym wybawieniu z ziemi egipskiej zanikała i wizja przyszłych błogosławieństw w Ziemi Obiecanej stawała się mglista, zdarzało im się narzekać i skarżyć się na swój los Mojżeszowi. Posiadał on jednak wyjątkową ufność w Boże kierownictwo oraz bardzo silną wiarę.
Mojżesz przedstawiał naszego Wodza – Pana Jezusa, pod którego kierownictwem i zachętą wierzący porzucają świat- Egipt- wraz z jego wartościami i grzechami. Trzeba mieć w Jezusie zupełne zaufanie. Pismo Święte zapewnia nas, że moc przeciwnika jest ograniczona, że nie przejdzie poza granice obecnego złego wieku. Oznacza to, że jutro, czyli w Wieku Tysiąclecia, będziemy świadkami zburzenia wszelkich mocy złego. Mojżesz dodał: „Pan będzie walczył za was, a wy milczeć będziecie” 2Moj.14:14(BG). Podobna jest obietnica dla duchowego Izraela: „Większy jest Ten, który jest za nami, aniżeli ci, co są przeciwko nam, bez względu jak mocnymi oni zdają się być. Jeżeli Bóg jest za nami, to któż może być przeciwko nam?” Rzym.8:31.
ZBAWIENIE TO NAGRODA DO OSIĄGNIĘCIA
Czytając ten opis o wybawieniu Izraela i Boskiej opiece nad nimi, duchowy Izrael nie powinien zapominać, że nasze wybawienie ze świata, którego obrazem był Egipt, jest jeszcze bardziej cudowne. Gdy wierzący pod Boską opatrznością rozpoczynają swoją ucieczkę spod władzy świata, ciała i przeciwnika, stają w obliczu wyboru różnych dróg ucieczki, niektóre są bardziej, a inne mniej korzystne. Przez cały czas naszej wędrówki za Panem należy dopatrywać się Boskiego kierownictwa, aby być przez nie prowadzeni. Dokąd jesteśmy prawdziwymi Izraelitami Bożymi, to kierownictwo Boskiej opatrzności będzie z nami, aż przejdziemy przez Jordan (śmierć ciała), do niebieskiego Chanaanu, gdzie tej specjalnej opatrzności nie będziemy już więcej potrzebowali.
Żyjąc na ziemi, będąc często zaangażowani w sprawy materialne, trywialne, cielesne, powinniśmy każdego dnia pamiętać o zbawieniu, które pochodzi od samego Boga, ponieważ dzięki ofierze Pana Jezusa, każdy człowiek może zostać zbawiony: „Prawdziwa to mowa i w całej pełni przyjęcia godna, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy. Ale dlatego miłosierdzia dostąpiłem, aby na mnie pierwszym Jezus Chrystus okazał wszelką cierpliwość dla przykładu tym, którzy mają weń uwierzyć ku żywotowi wiecznemu” 1Tym.1:15.
Aby jednak dostąpić zbawienia, nie wystarczy tylko egzystować. Zbawienie to nagroda, na którą każdy może zasłużyć indywidualnie, jest efektem pracy całego życia: „I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego, ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” Mat.10:22. Zbawienia nie gwarantuje przynależność do żadnej organizacji, kościoła, czy grupy osób. Każdy kto odpowie na wezwanie Pana Jezusa, ma szansę zdobyć życie wieczne w Królestwie Niebieskim.
Więcej na temat dążenia do chwały przeczytasz w artykule: