Są pewne słowa, na które zwracamy bardzo małą uwagę. Są też takie, które ludzie mówią tak wiele razy, że przestali się zastanawiać, czy rzeczywiście należy je używać w kontekście, w jakim są używane. Według mnie jednym z takich słów jest słowo „święty”, które przecież jest bardzo popularne. Ludzie używają je na co dzień, sam wielokrotnie słyszałem jak moi znajomi mówili: „Boże święty!” przy najmniejszej nawet okazji. Chciałbym, żebyśmy zastanowili się nad znaczeniem tego słowa, niektórymi fragmentami i warunkami, wedle których słowo to występuje w Piśmie Świętym. Potem postaramy się odpowiedzieć na pytanie, kto z ludzi zasługuje na takie określenie i czy powinniśmy się do ludzi, których określamy tym mianem, modlić.
ZNACZENIE SŁOWA „ŚWIĘTY”
Zastanówmy się najpierw, co oznacza słowo „święty”. Według encyklopedii PWN święty to „pierwotne określenie bóstwa, a także rzeczy i osób mu bliskich”[1]. Niemożliwym jest jednak znaleźć potwierdzenia tych słów w Piśmie Świętym. Autorzy nigdy nie nazywają żadnego bóstwa „świętym”. Określenie to jest używane w określeniu do: Boga, Chrystusa, miejsc, rzeczy, dnia, roku (np.: do święta), ludzi, oraz Ducha Świętego. Rzeczy i osoby bliskie bóstwu tez nie są nigdy w Biblii nazywane świętymi. Pismo Święte jasno zaznacza, że święty jest Bóg, oraz Jego Syn Jezus.
„(..) Panie, który jesteś od wieków, Boże mój, Święty mój, nie daj nam zginąć” Habak.1:12
„Gdy Ty wyciągasz rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna twego Jezusa” Dz.Ap.4:30
Więcej o Bogu oraz Jezusie przeczytasz w artykułach „#1 Wiara w Boga” oraz
„#2 Kim jest Jezus?”
Wspomnieliśmy również o świętych dniach, latach. Trzeba zaznaczyć, że aby pewien odstęp czasu nazwać świętym, musi być on tak nazwany przez Pana Boga.
„Gdyż jest to rok jubileuszowy, będzie on dla was święty;” 3Moj.25:12
Taką samą zasadę musimy więc przyjąć co do miejsca, bądź rzeczy. (2Moj.3:5; 2Moj30:25)
Duch Święty nie zawsze określany jest jako „święty”, czasem Pismo Święte nazywa go „duchem synostwa” (Rzym.8:15), lecz jesteśmy pewni, że mowa o tym samym. Więcej o Duchu Świętym przeczytasz w artykule „#3 Rozważania o Duchu Świętym”. Jest on określany tak, gdyż ta moc pochodzi od Boga, więc musi być nieskazitelna.
Dlaczego nazywamy więc Biblię „Pismem Świętym”? Czy znajdujemy werset, który by nam w jasny, bezsprzeczny sposób udowadniał, że treść Biblii jest bezdyskusyjnie święte? Tak, znajdujemy informację, że Pismo jest Przez Boga natchnione: „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości.” 2Tym.3:16
Wiedząc, że samo słowo „święty” oznacza „odłączony dla Boga” możemy stwierdzić, że każdy, kto odłącza się od świata, by służyć Bogu i w tym trwa, jest święty.
CZY SĄ ŚWIĘCI LUDZIE?
Czy zatem nieomylne Pismo Święte wspomina kiedykolwiek o świętych ludziach innych niż nieznający grzechu Jezus? Czy znajdziemy fragmenty mówiące nam, że niektórzy ludzie są lub byli święci? Tak. Zacytujmy kilka wersetów, w których Pismo Święte ludzi nazywa „świętymi”.
„Bójcie się Pana, święci Jego! Bo niczego nie brak tym, którzy się Go boją” Ps.34:10
„I nazwą ich ludem świętym, odkupionymi Pana…” Iz.62.12
„Jak od wieków zapowiedział przez usta świętych proroków swoich” Łuk.1:70
„Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza.” Rzym.12:1
„Zborowi Bożemu, który jest w Koryncie, poświęconym w Chrystusie Jezusie, powołanym świętym, wraz ze wszystkimi, którzy wzywają imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa na każdym miejscu…” 1Kor.1:2
„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios; w Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem Jego;” Efez.1:3-4
„Przeto, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania” Hebr.3:1
„Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” 1Piotr.2:9
Dowiadujemy się, że ludzie, którzy są święci, boją się Boga, są bogobojni. Dodatkowo, prorok Izajasz mówi o pewnej grupie, którą nazywa „ludem świętym” Ojciec Jana Chrzciciela określa świętymi Proroków, których posłał Bóg. Od Apostoła Pawła dowiadujemy się, że święty jest każdy brat, który składa z siebie ofiarę żywą, przyjemną Bogu. W pierwszym liście do Koryntian pisze on, że świętym uznany jest każdy członek zboru, który został powołany przez Pana Boga, oraz poświęcił się Mu na służbę. Dalej pisze, że Bóg wybrał ich jeszcze zanim powstał świat, aby byli święci i nienaganni. Fragment ten wskazuje bardzo wyraźnie na Wolę naszego Świętego Boga wobec nas. W liście do Hebrajczyków mamy słowa skierowane do świętych braci, by zwracać uwagę na Jezusa, który został arcykapłanem. Ostatni zacytowany fragment jest słowami skierowanymi do pewnego narodu. Apostoł Piotr informuje ich, że są świętym narodem, jednak nie jest tu mowa o narodzie Żydowskim. Wspomnieć warto jednak, że Pismo Święte wspomina również o innych osobach, które przez Boga zostały uznane za sprawiedliwych, tj. o „Bohaterach Wiary” opisanych w Hebr.11.
Ważne jest również zaznaczenie, że nikt z ludzi, kto by do którejś z wyżej wymienionych grup należał, nie jest świętym w tym znaczeniu, że nie popełnia już grzechów. Znaczy to mniej więcej tyle, że osoba ta jest „odłączona” od grzeszników, a w przyszłości, po śmierci, będzie uznana za świętą przez Pana Boga dzięki ofierze, jaką złożył nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus.
JAKICH ŚWIĘTYCH UZNAJE ŚWIAT?
W tym momencie koniecznym jest zacytowanie fragmentów wyznania wiary kościoła Katolickiego:
„Kanonizując niektórych wiernych, to znaczy ogłaszając w sposób uroczysty, że ci wierni praktykowali heroicznie cnoty i żyli w wierności łasce Bożej, Kościół uznaje moc Ducha świętości, który jest w nim, oraz umacnia nadzieję wiernych, dając im świętych jako wzory i orędowników (Por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 40; 48-51). „W ciągu całej historii Kościoła w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy” (Jan Paweł II, adhort. apost. Christifideles laici, 16). Istotnie, „świętość Kościoła jest tajemniczym źródłem i nieomylną miarą jego apostolskiego zaangażowania oraz misyjnego zapału” (Jan Paweł II, adhort. apost. Christifideles laici, 17). KKK282
„Skoro wszyscy wierzący tworzą jedno ciało, dobro jednego jest przekazywane innym. Należy więc wierzyć, że istnieje w Kościele wspólnota dóbr. Najważniejszym członkiem jest jednak Chrystus, ponieważ On jest Głową. Dlatego dobro Chrystusa jest przekazywane wszystkim członkom, a dokonuje się to przez sakramenty Kościoła” (Św. Tomasz z Akwinu, Expositio in symbolum apostolicum, 10). „Jedność Ducha Świętego, który ożywia Kościół i nim kieruje, sprawia, że wszystko to, co Kościół posiada, jest wspólne tym, którzy do niego należą” (Katechizm Rzymski, 1, 10, 24). KKK947
Jak widzimy, kościół Katolicki wyznaje, że ma prawo orzekać, który człowiek jest „świętym” na postawie tego, że żył cnotliwie i wiernie. Twierdzą oni, że mają prawo wskazywać, kto swoimi uczynkami zasłużył na to, by zostać uznanym „świętym”. Biblia jednak jasno określa, że na podstawie własnych uczynków, nikt nie zasłużył na to miano:
„Nie masz ani jednego sprawiedliwego” Rzym.3:10
Drugą rzeczą, jaką warto zaznaczyć, jest fakt, iż Kościół Katolicki uznaje siebie, jako kościół, o jakim pisze Pismo Święte oraz na tej podstawie przypisuje sobie wszystkie zasługi i prawa jakie Biblia wspomina w kontekście biblijnego Kościoła. Nie jest to prawdą nawet w małej części, gdyż Boży plan ustanowienia Kościoła, którego Głową będzie Chrystus (Ef.5:23) należy do przyszłości (Obj.14:1).
Z błędnego poglądu na kościół wynika kolejna pomyłka polegająca na przekonaniu, że „dobro Chrystusa jest przekazywane wszystkim członkom kościoła Katolickiego przez sakramenty kościoła”. Jest to zdanie, na które argumentów próżno szukać w Piśmie Świętym. A na temat wstawiennictwa zmarłych pisaliśmy już w artykule „#12 Co trzeba zrobić, by dostać się do nieba?”
CO NAM DAJE ODPOWIEDNIE ZROZUMIENIE TEJ NAUKI?
Przede wszystkim chroni nas od wiary w nieprawdę. Chroni nas również od zwracania się w modlitwach do ludzi, zamiast do Boga. Dowiadujemy się także, że do świętości należy dążyć codziennymi staraniami o coraz to lepszy charakter, oraz Owoce Ducha Świętego. Bóg chce dla nas dobrze, chce również, byśmy poznawali Jego Słowo i umieli rozróżniać błąd od Prawdy. Jest to bardzo ważny warunek, bez którego nie możemy mieć dostępu do Pana Boga, Jego Błogosławieństw, Ducha Świętego, ani Jego obietnic.
[1] http://encyklopedia.pwn.pl/encyklopedia/%C5%9Bwi%C4%99ty.html