Wizja proroka Ezechiela pozwoli nam dokładniej dostrzec przykłady odstępstwa. Ezechiel został zabrany do Babilonu podczas uprowadzenia króla Jojachina do niewoli, podczas drugiego najazdu Babilończyków, czyli około 597 r. p.n.e. (Ezech.1:2). Prorokował równolegle do Jeremiasza. Wizje otrzymał w piątym roku od uprowadzenia króla, co przypada na początkowe lata panowania Sedekiasza. Były to więc najświeższe wiadomości odnośnie odstępstwa Jeruzalemu, przekazane mu poprzez Pana: „I wyciągnął coś w kształcie ręki, i chwycił mnie za włosy na głowie. A duch uniósł mnie w górę między ziemię a niebo, i zaprowadził mnie w widzeniach Bożych do Jeruzalemu” Ezech.8:3.
Ezechiel, oddalony od Jeruzalem o 800 km, zostaje przeniesiony w widzeniu do Świątyni Salomona. Słyszy głos Boży, staje się obserwatorem wewnętrznych wydarzeń, będąc niezauważony przez obecnych w środku. Naszą uwagę pochłaniają cztery elementy tego, co zaobserwował:
JEDEN- FAŁSZYWY OŁTARZ
„Powiedział do mnie: Synu człowieczy, popatrz w stronę północną! Zwróciłem więc mój wzrok ku północy i zobaczyłem, nieco na północ od wejścia, ołtarz z posągiem, bożka zazdrości” Ezech.10:5(BWP).
Wystąpienie owego bożka zazdrości, którego zobaczył prorok, ma korzenie w historii związanej z królem Achazem (ok. 130 lat przed upadkiem Judy). Na jego rozkaz i według jego planu, kapłan Uriasz zbudował na dziedzińcu świątyni ołtarz, dokładnie taki, jak król podpatrzył podczas wizyty w Damaszku. Ten fałszywy ołtarz zajął miejsce oryginalnego ołtarza miedzianego, który został przesunięty na inne miejsce. W swej wizji Ezechiel zobaczył fałszywy ołtarz, który zajmował nienależne mu miejsce. Nazwany ołtarzem zazdrości, gdyż przywodził prawdziwego Boga do zazdrości (2Mojż.20:5), żalu nad zniewagą Jego imienia.
Miedziany, oryginalny ołtarz na dziedzińcu symbolizuje nam wiarę w ofiarę okupową Chrystusa. Ten uczyniony ręką ludzką przez Achaza jest jedynie fałszywym obrazem prawdziwego ołtarza. To pokazuje, iż w chrześcijaństwie powstał fałszywy ołtarz, który miał zastąpić naukę o usprawiedliwieniu poprzez wiarę w zasługi ofiary Pana. Tym fałszywym ołtarzem okazała się nauka o mszy, w której kapłan ma moc przemienić emblematy (chleb i wino) w rzeczywiste ciało i krew Pana (tzw. transsubstancja). Według tej zasady Pan jest ofiarowany wielokrotnie, co jest sprzeczne z nauka apostolską: „lecz gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, usiadł po prawicy Bożej”Hebr.10:12.
Więcej na temat mszy przeczytasz w artykule:
#17 Nabożeństwo a msza
DWA- PODOBIZNY ZWIERZĄT
„Tam na ścianie były wszędzie wokoło wyrysowane obrazy wszelkich płazów i bydła, ohydy i wszystkie bałwany domu izraelskiego. A siedemdziesięciu mężów spośród starszych domu izraelskiego z Jaazaniaszem, synem Szafana, stojącym wśród nich, stało przed nimi, a każdy miał w ręku kadzielnicę. Woń dymu kadzidlanego unosiła się w górę”Ezech.8:10-11.
Obraz następny, który zobaczył Ezechiel w postaci ścian Przybytku pokrytych podobiznami zwierząt, owadów, insektów, przypominający wyglądem ściany grobowców egipskich władców. Izrael był pod silnym wpływem kulturowym ościennych narodów. Chrześcijańskim odpowiednikiem jest nawiązanie w nauce o trójcy do pogańskiego wielobóstwa/politeizmu. Według tej błędnej nauki Pan Bóg istnieje w trzech osobach równych sobie pod względem substancji, mocy i wiekuistości: Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Święty. Według jej wyznawców, stanowi to niepodważalną prawdę i tajemnicę, gdyż nie można jej zrozumieć.
Edward Gibbon w „Historii Chrześcijaństwa” napisał: „Wiele doktryn pogańskich wymyślonych przez Egipcjan i wyidealizowanych przez filozofów takich jak Platon, uznano za teorie zasługujące na ich przyjęcie”.
Moc obrazu podkreślona została przez fakt posiadania kadzielnic w rękach, co wskazuje na klasę duchowieństwa, hołdującą tym fałszywym naukom.
Więcej na temat Ducha Świętego przeczytasz w artykule:
#3 Rozważania o Duchu Świętym
TRZY- OPŁAKIWANIE TAMMUZA
„I zaprowadził mnie do wejścia północnej bramy świątyni Pana; a oto siedziały tam kobiety, które opłakiwały Tammuza”Ezech.8:14.
Zauważmy, iż prorok zobaczył opłakujące kobiety w Przybytku, gdzie nie miały prawa przebywać, na wewnętrznym dziedzińcu, blisko miejsca, gdzie sprawowano ofiary, co potęguje jedynie to odstępstwo. Według Wulgaty, Tammaz to Adonis. Jak głosi podanie, młody mężczyzna, oblubieniec bogini Wenus, zabity był przez niedźwiedzia. Wśród pogan kultywowano zwyczaj, festiwal, gdzie co roku opłakiwano i żałowano go przez kobiety. Następnego dnia jednak uważano go za żywego. Radość zastępowała rozpacz. Pogański zwyczaj opłakiwania Tammaza, ma odbicie w fałszywych chrześcijańskich naukach związanych z duszą nieśmiertelną i trzema miejscami, do których ta dusza wędruje po śmierci: piekło, czyściec, niebo.
Piekło, według Kościoła rzymskiego, to miejsce przebywania dusz skazanych Bożym sądem na wieczne męki. Natomiast dusza przeznaczona do nieba, posyłana jest do czyśćca, aby tam oczyścić się z lekkich grzechów, za które jeszcze nie odpokutowała.
Więcej na temat piekła, czyśćca i nieba przeczytasz w artykułach:
#10 Biblijne spojrzenie na temat piekła
#11 Czy Pismo Święte zawiera dowody na istnienie czyśćca?
#12 Co trzeba zrobić, by dostać się do nieba?
CZTERY- ODWRÓCENIE OD BOGA
„Ujrzysz jeszcze większe obrzydliwości niż te. I zaprowadził mnie na wewnętrzny dziedziniec świątyni Pana. A oto u wejścia do przybytku Pana, między przedsionkiem a ołtarzem, było około dwudziestu pięciu mężów; ci, tyłem zwróceni do przybytku Pana, a twarzą ku wschodowi, zwróceni ku wschodowi oddawali pokłon słońcu”Ezech.8:15-16.
Patrząc na plan Świątyni Salomona zauważamy, iż owi mężowie znajdowali się między ołtarzem, a wejściem do Miejsca Świętego (Przybytek zbudowano w osi zachód-wschód, aby kapłani idąc w stronę chwały Pana Boga patrzyli na zachód, czyli w przeciwnym kierunku do wschodu, gdzie patrzą poganie).Dlatego ich pozycja, odwróconych tyłem do Miejsca Świętego, a twarzą na wschód słońca, obrazuje:
- Przychylanie się do pogańskich praktyk, co szczególnie pokazane zostało przez oddanie pokłonu.
- Odwrócenie się od Boga. Za ich plecami znajdowały się najświętsze przedmioty ze złotym ołtarzem i świecznikiem. Ich odpowiedzialność była większa niż 70 mężów (władza cywilna), gdyż reprezentowali samego Boga. To obrazuje rolę, jaką przejęła religijna część chrześcijaństwa – papiestwo, wraz ze swą głową. Łamane jest tu pierwsze przykazanie, mówiące o Jedynym Bogu.
- W prawdziwych niebiosach, słońce reprezentuje światło Ewangelii lub naszego Pana. W fałszywych, słońce reprezentuje głowę tego systemu, natomiast jego naśladowcy i kapłaństwo pokazani są w oddających pokłon.
WYPEŁNIENIE OBRAZU
Jakie jest wypełnienie tego dużego obrazu?
Sytuacja panująca w Judzie przy końcu narodowej egzystencji obrazuje stan chrześcijaństwa podczas Wieku Ewangelii. Juda i jej zepsuty cywilny system państwa żydowskiego, połączony z zepsutą władzą religijną, wszystko to razem, obrazuje system chrześcijański. To wskazuje na sąd i zniszczenie chrześcijaństwa. Jak pokazaliśmy powyżej, zepsucie w Judzie dotyczyło władzy cywilnej w postaci króla, starszych i jego doradców, a także władzy religijnej pod postacią kapłaństwa. Ludzie w Judzie nie słuchali prawdziwego proroka jakim był Jeremiasz – woleli słuchać fałszywych proroków. Podstawą odstępstwa było oddalenie swego zainteresowania od Boga Izraela i czczenie bóstw okolicznych narodów, co prorok Jeremiasz trafnie określił jako „cudzołóstwo z kamieniem i drewnem”.
Babilończycy podczas trzeciego najazdu na Judę, za panowania Sedekiasza, dokonują ostatecznego zniszczenia. Ta część historii państwa i kościoła żydowskiego dobiega końca. Kogo symbolicznie może pokazywać ówczesny Babilon, niszczący Judę, czyli chrześcijaństwo?
REWOLUCYJNE TWORZENIE GRUP
Prorok Habakuk działał za panowania Jozjasza. W proroctwie tym można dopatrzyć się związku między siłami Babilonu niszczącymi Judę, czyli chrześcijaństwem, a masami ludzkimi, które ten system tworzą i podpierają, a ostatecznie zniszczą wraz z ideologiami.
„Spójrzcie na narody i zobaczcie, patrzcie ze zdumieniem i trwogą! Bo za waszych dni dokonuję dzieła, w które nie uwierzycie, gdy wam ktoś o nim będzie opowiadał. Bo oto Ja pobudzę Chaldejczyków, lud srogi i gwałtowny, który wyprawia się do odległych ziem, aby posiąść sadyby, które do niego nie należą.” Habak.1:5-6
Pewien pisarz chrześcijański skomentował ten fragment tak:
„Uważamy, że przedstawiają oni wielkie masy narodów ziemi, którzy mianując się komunistami, nihilistami, socjalistami itd., organizują się i nie ukrywają swego zamiaru dokonania przewrotu w obecnych rządach. Nazwa Chaldejczycy bardzo do nich pasuje. Literalne miasto Babilon było stolicą ogromnego kraju – literalnej Chaldei i tak samo symboliczny Babilon panuje nad narodami cywilizowanego świata, które w symbolicznym języku mogą trafnie być nazwane Chaldejczykami”
Rewolucyjne siły zobrazowane w Babilonie zniszczą chrześcijaństwo reprezentowane przez Judeę i koalicję, którą formowała Juda przeciw Babilonowi. Taki scenariusz wydarzeń pokazuje prorok:
„Weź z mojej ręki ten kielich wina gniewu i daj z niego pić wszystkim narodom, do których cię wysyłam, aby piły i zataczały się, i szalały przed mieczem, który między nie posyłam. Jeruzalem i miasta Judy, i jego królów, i jego książąt, aby uczynić je pustkowiem, spustoszeniem, pośmiewiskiem i przekleństwem, jak to jest dziś”Jer.25:15-18.
Kielich gniewu i ucisku ma być udziałem wszystkich narodów, szczególnie chrześcijaństwa pokazanego właśnie w Jeruzalem i Judzie. Jest to wiadomość do wszystkich krańców królestw ziemi: z północy, na pustyni i królów arabskich.
Babilon po tym zniszczeniu sam będzie ukarany, co pokazują słowa: „a król Szeszaku niechaj pije po nich!” Jer.25:25. Szeszak jest to symboliczna nazwa Babilonu.