„Bo Pan jest naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą, Pan naszym królem: On nas wybawi” Iz.33:22.
Tytułowy werset z Księgi Izajasza prezentuje nam trzy charakterystyki określające Pana Boga jako: Sędziego, Prawodawcę oraz Króla. Wszystkie one mają charakter władzy, lub wpływu na nią. W tym artykule zaprezentowane będzie drugie pojęcie spośród tych trzech, a mianowicie „Pan naszym prawodawcą” (lub zakonodawcą wg BG). Już w samej nazwie możemy zauważyć definicję tego wyrazu, jest więc to ktoś dający prawo. Według słownika języka polskiego prawo to m.in.: „ogół przepisów i norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności, ale też uprawnienia przysługujące komuś zgodnie z obowiązującymi przepisami lub zasada rządząca procesami przyrodniczymi i społecznymi, stanowiąca cel badań naukowych”. Dzięki szerokiemu znaczeniu tego słowa możemy zauważyć, że prawo występuje w każdej dziedzinie życia, w której obecny jest człowiek.
Pan Bóg stwarzając Wszechświat wraz z jego wszelkimi elementami ustanowił pewne prawa fizyczne, chemiczne, przyrodnicze itp., które są nieodzowne w funkcjonowaniu w nim organizmów, czy to roślinnych, zwierzęcych czy też samego człowieka. Można tu wymienić choćby prawo grawitacji oparte na zjawisku, w którym powszechna siła działa pomiędzy masami różnych ciał albo w przyrodzie, prawo związane z zapylaniem kwiatów przez owady. Tylko istota o wszechpotężnej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości mogła stworzyć coś, co jest zarazem zróżnicowane i harmonijne. Mędrzec Salomon zauważył wielkość mądrości Bożej[1] i to, jaki wpływ miała na Jego dzieło:
„Gdy jeszcze nie było morza, zostałam zrodzona, gdy jeszcze nie było źródeł obfitujących w wody. Zanim góry były założone i powstały wzgórza, zostałam zrodzona gdy jeszcze nie uczynił ziemi i pól, i pierwszych brył gleby. Gdy budował niebiosa, byłam tam; gdy odmierzał krąg nad powierzchnią toni. Gdy w górze utwierdzał obłoki i wyprowadzał z toni potężne źródła, gdy morzu wyznaczał granice, aby wody nie przekraczały jego rozkazu; gdy kładł podwaliny ziemi” Przyp.8:24-29.
NATURALNE PRAWA
Zapiski historyczne przedstawiają, jak człowiek przez lata odkrywa naturalne prawa, które nim rządzą. Z tego powodu naukowcy, ludzie sławni, nagradzają się laurami, pomnikami, biją sobie brawa, za ujawnianie kolejnych zjawisk, które według nich są nowatorskie. Co jakiś czas próbują zadziwiać świat swoimi rewelacjami, przy okazji nazywając prawa swoim imieniem, czym często zaprzeczają, że są to prawa Boże. Najlepiej oddają to słowa Kaznodziei Salomona:
„Czy jest coś, o czym można by powiedzieć: Oto jest coś nowego? Dawno to już było w czasach, które były przed nami. (…) Postanowiłem szczerze mądrością zgłębić i zbadać wszystko, co się działo pod niebem: Jest to żmudne zadanie, jakie zadał Bóg synom ludzkim, aby się nim trudzili. (…) Wszystko pięknie uczynił w swoim czasie, nawet wieczność włożył w ich serca; a jednak człowiek nie może pojąć dzieła, którego dokonał Bóg od początku do końca. (…) Wiem, że wszystko, cokolwiek Bóg czyni, trwa na wieki: Nic nie można do tego dodać i nic z tego ująć; a Bóg czyni to, aby się go bano. To, co jest, było już dawno, a to, co będzie, też już jest od dawna; bo Bóg przywraca to, co przeminęło” Kazn.1:10,13, 3:11,14-15.
Prawa Boże są nienaruszalne i jeśli ktoś chce w nie w jakiś sposób ingerować, to przeważnie kończy się to tragicznie. Można dać choćby przykład państwa chińskiego, gdzie poprzez dążenie do zwiększenia swoich plonów, rolnicy zaczęli masowo rozpylać silne środki ochrony roślin, które spowodowały wyniszczenie na tym obszarze pszczół. W konsekwencji takiego działania teraz sami, za pomocą własnych rąk, muszą zapylać kwiaty, aby mogły przynosić owoce.
Z jednej strony mamy do czynienia z prawami naturalnymi, z drugiej zaś z prawami, które Pan Bóg dał człowiekowi w formie przepisów. W pierwszej dziedzinie pokazują ziemskim istotom wielkość swojego Stwórcy, w drugiej natomiast sprawdzają posłuszeństwo względem Niego.
BOŻE PRZYMIERZA
Pan Bóg stworzył idealne warunki do życia dla człowieka. Adam miał wszystko: zapewniony pokarm, towarzystwo łagodnych i sobie poddanych zwierząt oraz odpowiednią pomoc – Ewę. Pan Bóg oczekiwał tylko, aby nie jadł z drzewa poznania dobra i zła (1Mojż.2:16-17). Było to pierwsze prawo, jakie Pan Bóg nadał człowiekowi. Patrząc na nie, wydawałoby się ono błahe, a jednak stało się przyczyną największego przestępstwa w dziejach ludzkości. Pan Bóg równie dobrze mógł nie nadawać żadnego prawa, umożliwiając Swojemu stworzeniu błogie i spokojne życie, ale wtedy człowiek mógłby zapomnieć o swoim Stwórcy, a co gorsza nie oddawać Mu chwały, czci czy należnego szacunku. Prawo jest pewnego rodzaju wychowawcą (Gal.4:24BT), który uczy posłuszeństwa oraz bojaźni wobec władz.
Prawo Boże związane jest często z przymierzami, jakie Pan Bóg zawierał z ludźmi:
- Przymierze Noego (1Mojż.9:1-7);
- Przymierze Abrahama (1Mojż.12:1,17:10-14);
- Przymierze Zakonu (2Moj.20:1-17; 5Moj.5:1-21,31:9,32:46);
- Przymierze Pokoju (4Moj.25:17);
- Przymierze Dawidowe (2Sam.7:12-15);
- Przymierze Nowe (Jer.31:33);
- Przymierze Ofiary (Jan.3:3,5).
Patrząc na powyższe przymierza zauważamy, że wraz z wypełnianiem prawa można uzyskać pewne przywileje (społeczność z Bogiem – 2Mojż.24:10-11), czy obietnice (długie życie – Efezj.6:2-3). Największą przeszkodą w wywiązywaniu się z przepisów jest niedoskonałość tych, którzy pod te normy są podlegli. Widoczne jest to zwłaszcza w historii Izraela. Żydzi dzięki wierze swoich przodków zostali związani Zakonem, który podniósł ich wyżej wobec innych narodów (5Moj.9:4-6). Pomimo otrzymanego wyróżnienia nie potrafili dochować wierności tego przymierza, co w rezultacie doprowadziło ich do otrzymania przekleństwa zamiast błogosławieństwa (5Moj.28). Patrząc przez pryzmat sprawiedliwości, od upadku Adama nikt z ludzi nie jest w stanie wypełniać prawa w taki sposób, aby w czymś nie uchybić (Rzym.3:10-12).
KONSEKWENCJE NIEPRZESTRZEGANIA PRAWA
Jeśli ktoś nie będzie przestrzegać prawa danego przymierza, będzie musiał ponieść tego konsekwencje (Jak.2:10). Związek ten może być zakończony jedynie w momencie, gdy jego czas się zakończy, lub jedna ze stron umrze. Apostoł Paweł w Liście do Rzymian przedstawił to na przykładzie małżeństwa, które jest związane przymierzem (Mar.10:6-12). W tym przypadku łączy dwie strony: kobietę i mężczyznę.
„Czyż nie wiecie, (…) że zakon panuje nad człowiekiem, dopóki on żyje? Albowiem zamężna kobieta za życia męża jest z nim związana prawem; ale gdy mąż umrze, wolna jest od związku prawnego z mężem. A zatem, jeśli za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, jeśliby jednak mąż zmarł, wolna jest od przepisów prawa i nie jest cudzołożnicą, gdy zostanie żoną drugiego męża. Przeto, bracia moi, i wy umarliście dla zakonu przez ciało Chrystusowe, by należeć do innego, do tego, który został wzbudzony z martwych, abyśmy owoc wydawali dla Boga. Albowiem gdy byliśmy w ciele, grzeszne namiętności rozbudzone przez zakon były czynne w członkach naszych, aby rodzić owoce śmierci; lecz teraz zostaliśmy uwolnieni od zakonu, gdy umarliśmy temu, przez co byliśmy opanowani, tak iż służymy w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery” Rzym.7:1-6.
Pan Jezus uwolnił człowieka z dwóch przekleństw, a mianowicie z Adamowego (ludzkość) i Zakonu (Izraela). Adam, będąc nieposłusznym wobec Słowa Bożego, utracił swoją doskonałość i prawo do życia. „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” Rzym.5:12. Następstwa tego czynu odczuła cała ludzkość. Człowiek zaczął popadać w większą degradację, a każdy nowy potomek coraz bardziej oddalał się od społeczności ze swoim Stworzycielem (Iz.24:4-6).
NADANIE PRAWA ŻYDOM
Pan Bóg jednak nie zapomniał o Swoich istotach. Nagradzał tych, którzy Go szukali i chcieli powrócić do tego, co Adam stracił w raju. Taką szczególną klasą byli wierni wywodzący się z linii Sema[2] (1Moj.10:22-30), którzy starali się służyć Bogu na tyle, na ile potrafili. W tej grupie znaleźli się tacy, którzy szczególnie się wyróżnili, a mianowicie Abraham, Izaak i Jakub. Z tego ostatniego wywodzi się lud, którego Pan nazwał Izraelem (1Moj.32:28). Stosunek, jaki Pan Bóg miał do tego narodu, najbardziej prezentują słowa proroka Bileama: „W Jakubie nie dopatrzyłem się niczego zdrożnego. Nie widziałem obłudy w Izraelu. Pan, jego Bóg, jest z nim, Wykrzykują na cześć jego jako króla. Bóg, który ich wyprowadził z Egiptu, jest dla nich rogami bawołu” 4Moj.23:21-22.
Pan obdarował ten lud prawem, które stało się podstawą funkcjonowania zarówno państwa jak i społeczeństwa. Szczególnie zostało wyodrębnione dziesięcioro przykazań, które Bóg zapisał na dwóch kamiennych tablicach. Na pierwszej były zapisane prawa dotyczące istoty Boga, na drugiej bliźniego. Pierwsze tablice zostały utworzone w całości przez Boga. Zestaw ten jednak został stłuczony przez Mojżesza. Widząc bałwochwalstwo i złotego cielca jakiego ulali Izraelici, prorok w gniewie zniszczył otrzymany dar (2Moj.32:16,19). Dopiero drugie tablice, z kamieni wyciosanych przez Mojżesza, miały być pamiątką przechowywaną w Arce Przymierza (5Moj.10:1-5).
Potłuczenie pierwszych tablic może nam pokazywać niepowodzenie Izraela w przestrzeganiu Zakonu. Wysokie wymagania powodowały, że niedoskonałe istoty nie były wstanie wypełnić doskonałego prawa. Drugi zestaw może przedstawiać nam już wyrycie prawa na sercach ludzkich, które nastąpi w przyszłości. „Lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” Jer.31:33.
Więcej o zakonie przeczytasz w artykule:
OFIARA JEZUSA WYPEŁNIŁA ZAKON
Pan Jezus, będąc doskonałą istotą, był w stanie wypełnić i zachować Zakon. „Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie” Mat.5:17-18. Pan Jezus, umierając na krzyżu, z jednej strony złożył okup (równoważną cenę) za Adama (doskonały za doskonałego), z drugiej wziął na siebie przekleństwo Zakonu: „A że przez zakon nikt nie zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem, to rzecz oczywista, bo: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. Zakon zaś nie jest z wiary, ale: Kto go wypełni, przezeń żyć będzie. Chrystus wykupił nas od przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem, gdyż napisano: Przeklęty każdy, który zawisł na drzewie” Gal.3:11-13.
„Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu” Mar.10:45. Posłuszeństwo Pana Jezusa wobec Boga, wypełnienie Jego przykazań oraz niezasłużone cierpienia od „świata” z tego wynikające (Izaj.53), spowodowały utworzenie pięknej, nowej drogi prowadzącej do żywota dla wszystkich tych, którzy idą za wołaniem: „Chodź!” Obj.6:1. „Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” 1Kor.15:21-22.
Więcej o ofierze Jezusa przeczytasz w artykule:
CHARAKTER BOŻY PODSTAWĄ
„Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy wypełniacie jego prawo! Szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dniu gniewu Pana„Sof.2:3.
Najważniejsze w prawie jest jego pewność oparta na sprawiedliwości, mądrości, mocy i miłości. Chcąc to sprawdzić, musimy wiedzieć, że nie posiada braków. Jeśli uznamy, że jest bezbłędne, wówczas mamy dowód, że jest to prawo stworzone przez doskonałą istotę. Prawo Boże jest po to, aby je wypełniać. Jest też drogowskazem, który umożliwia rozeznanie co jest dobre, a co złe: „Gdyż przykazanie jest pochodnią, a nauka światłem; drogą życia zaś są napomnienia do karności” Przyp.6:23.
„Cóż więc powiemy? Że zakon to grzech? Przenigdy! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie zakon; wszak i o pożądliwości nie wiedziałbym, gdyby zakon nie mówił: Nie pożądaj! Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre” Rzym.7:7,12. „Jak zachowa młodzieniec w czystości życie swoje? Gdy przestrzegać będzie słów twoich” Ps.119:9. „Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami do miasta” Obj.22:14(BG).
[1] W myśl wersetu „My zwiastujemy Chrystusa ukrzyżowanego, dla Żydów wprawdzie zgorszenie, a dla pogan głupstwo, Natomiast dla powołanych – i Żydów, i Greków, zwiastujemy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą.” 1Kor.1:23-24, wspomnianą tu mądrością jest Logos, czyli Pan Jezus. Więcej na temat Logosa przeczytasz w artykule:
http://www.52prawdy.pl/102b-na-poczatku-bylo-slowo-pierwszy-byl-logos/
[2] Oprócz Sema osobami służącymi Bogu byli między innymi Rut, czy Rahab. Ważnym świadectwem ich wiary jest fragment Hebr.11:6-32.